Onze dorpswinkel als sociaal medium

De eerste vier dagen van de week was het nooit zo druk in onze winkel. De klanten kwamen dan meer voor een sociaal praatje dan om echt te winkelen. Op vrijdag, vrijdagavond en zaterdag was het in de winkel gezellig druk. Dan werden de wekelijkse boodschappen gedaan. Het waren meest vrouwen die in de winkel kwamen.

Elke klant werd afzonderlijk geholpen. Haast had niemand. De boodschappen van deze week werden in het winkelboek geschreven en de boodschappen van de vorige week werden afgerekend. Dat was heel gewoon. Bijna iedereen stond voor een week in het krijt.

Als je dacht dat alle klanten die klaar waren ook weggingen, dan vergis je je. Sommige klanten namen weer rustig op de winkelbank plaats als ze geholpen waren. De winkel had namelijk ook nog een sociale functie: nieuwtjes werden uitgewisseld en er werd soms naar hartenlust geroddeld. Als mijn moeder bij de roddels werd betrokken, stelde zij zich altijd neutraal op. Zij was een geboren diplomate, die feilloos wist wat zij wel en niet zeggen kon.

Er was één extreem voorbeeld van een “plakker”: Kee. Een bijzonder nieuwsgierige vrouw, maar wel een goed mens. Zij deed haar wekelijkse boodschappen op vrijdagavond en op zaterdagmiddag. Kee kwam als eerste en ging als laatste weg. Zij liet iedereen die dat wilde voorgaan. Ik zie haar nog hangen in de deur naar het achterhuis. Tegen sluitingstijd ging Kee met een dubbele bagage naar huis: met een tas boodschappen en met een berg nieuwtjes en roddels.

Hoe primitief het er in onze winkel en bij sommige klanten thuis in die tijd toe ging, mag blijken uit het volgende: sommige klanten wilden geen gemalen koffie uit een pak. Men kocht een half pond koffiebonen en wilde die dan gemalen hebben, omdat er thuis geen koffiemolen was. Die hadden wij in onze winkel ook niet, dus werden mijn broer, zus of ik nogal eens met een pak bonen naar de Edah gestuurd, want daar hadden ze een elektrische koffiemolen. Dus geen concurrentie met het mes op tafel! De winkeliers hielpen elkaar wederzijds.

Op vrijdag om negen uur ‘s avonds ging de winkel dicht, maar dan was mijn moeder nog niet klaar: de winkel schoonmaken en alles klaarzetten voor de volgende dag! Het was zeker tien uur voordat zij even kon gaan zitten. Hoe zij het zoveel jaren heeft volgehouden, naast de verzorging van het gezin, is mij nog een raadsel. Zij moet een bijzonder sterke vrouw zijn geweest.

Nu zal je vragen: wat deed je vader dan in de winkel? Lees hier het hele verhaal van Arie.