Op avontuur

Dat bord gold natuurlijk niet voor de koster/organist, de koorzangers en de orgeltrappers. Een hoogenkele keer was ik daar wel eens geweest toen ik in de nachtmis (4 uur in de nacht) een kerstlied mocht zingen. Ik was toen een jaar of 7 of 8.

Geen wonder dat het aantrekkelijk was om daar eens stiekem naar binnen te raken. Een heel enkele keer was die deur wel eens niet gesloten en zo kon het gebeuren, dat we op een zondagmiddag, met trillende knieën naar boven slopen. Wie er bij waren, weet ik niet precies meer, maar Henk Siebers was er zeker bij.

Voorbij de orgelzolder en het uurwerk kon je dan boven het middenschip van de kerk lopen over een houten gangpad over de gewelven. Helemaal achteraan was in het dak van de kerk een dakkapelletje, afgesloten met een houten luik. Daar had je dan een mooi uitzicht over Beers.

Aan die kant was het kerkterrein afgesloten met een lage muur. Je kon nog juist in de tuin achter het huis van het schoolhoofd Hermen Janssen kijken. Meester Janssen was een fanatiek bijenhouder. De kasten stonden onder een golfplaten afdak, meen ik. Een van ons kwam op het idee om dat eens proberen te raken met puin, dat daar boven genoeg lag. Niemand wilde zeggen: “Doe dat nou niet”

Toen het lukte, kwam de meester naar buiten gestormd. Gelukkig kwam hij niet op het idee om naar boven te kijken. Dan hadden we in de val gezeten. Stel je voor! Wijj waren trots op wat we “gepresteerd” hadden, al durfden we er met niemand over te praten.

De foto is door mijn vader gemaakt in 1926, hoger uit de toren. De tuin van Herman Janssen is hier niet te zien. Het water moet je “wegdenken”.