Op een veiling van roerende goederen uit een nalatenschap te Gemert in 1939 was Mie den Haas uit Bakel (Johanna Maria Martens, weduwe van Petrus van Deurzen) ook van de partij. Volgens de overlevering verliep het daar niet naar haar wens.
Mie, inmiddels al 68 jaar, zat naast een stinkrijke boer uit de Donk die wel vier boerderijen bezat. Het lotnummer 17 bevatte een serviesje van 6 kop en schotels, 6 diepe en 6 platte borden, 6 puddingschaaltjes en een botervlootje. Een suikerpotje ontbrak. Mie had het nodig voor de uitzet van haar jongste dochter.
Er werd ingezet voor een daalder (1,50 gulden), het eerste bod luidde 40 stuivers. "Bè potverd," mompelde Mie en bood twee stuivers op, waarop de rijke boer naast haar zittende Fl. 2,15 bood. Mie kon er 2,20 voor missen maar die boer bood 2,25. Nadat Mie 2,26 had geboden, bood haar Donkse concurrent 2,27 en Mie was zó geïrriteerd dat ze deze ‘overbiedert’ met de rug van haar hand in het gezicht sloeg, zeggende: “Doe gaai mi oew gebiej!”
Piet van Deurzen (1873-1937) was keuterboer en arbeider in de Peel. Hij en zijn vrouw Maria Martens (1871-1964) woonden op ’t Bakelse Zand. Mie werd 93 en was mijn opoe.
Mie, inmiddels al 68 jaar, zat naast een stinkrijke boer uit de Donk die wel vier boerderijen bezat. Het lotnummer 17 bevatte een serviesje van 6 kop en schotels, 6 diepe en 6 platte borden, 6 puddingschaaltjes en een botervlootje. Een suikerpotje ontbrak. Mie had het nodig voor de uitzet van haar jongste dochter.
