De kleermakerij anno 1925 in de Grotestraat te Waalwijk. Vader en zoon in kleermakerszit op de kleermakerstafel. Op de voorgrond een strijkijzer, gestookt op houtskool en een trapnaaimachine met kniebediening.
Hij hield het voor gezien en solliciteerde als koster in de Leonarduskerk in Den Bosch, waar hij ook intern was. Op een gegeven moment liep hij van de kerk naar de pastorie en zag de pastoor en de meid dingen doen die hij liever niet had gezien. Op zijn kamer aangekomen kreeg hij al snel bezoek van de meid, die hem op het hart drukte hier niet over te praten. Vanaf dat moment legde ze hem het vuur na aan de schenen en werd hem het werken door haar bemoeizucht onmogelijk gemaakt. Hij had haar al gewaarschuwd en gezegd, dat hij de bisschop op de hoogte zou stellen, als dat niet snel ophield. Op een gegeven moment was hij genoodzaakt dat ook te doen.
Na het gesprek met de bisschop hoefde hij niet meer terug. Zijn kleren werden opgehaald en hij kreeg een tijdelijk functie als slippendrager, wat heel weinig opleverde. Daarom regelde de bisschop ook snel een functie als portier op het Groot Seminarie in Haaren. Hier was hij graag, maar na een tijd kreeg hij een oogje op de meid die het wasgoed kwam ophalen en werd hij voor de keuze gesteld: hij vertrekken of de meid!
Mijn vader die al op leeftijd was, koos de wijste weg en belde de bisschop weer die toevallig wist dat er een portier op Huize Assisi in Udenhout nodig was. Hij verhuisde daarheen en omdat ook dat niet genoeg opleverde om te kunnen trouwen, ging hij leren en werd hoofdverpleegkundige. Inmiddels was hij getrouwd en kreeg hij kinderen maar het werd ook oorlog. Er was weinig en om de eindjes aan elkaar te knopen, nam hij in de avond zijn oude vak van kleermaker weer op. Hj keerde jassen, maakte broeken en vooral veel petten. En ook de jurkjes en communiepakjes voor ons.
Op een dag kwam er een rijke boer die om een pet vroeg. “Geen probleem”, zei mijn vader, “maar dan moet je wel een colbertjasje en een oude pet meebrengen voor de rubberen klep die er in zit.” En omdat het veel werk was: het colbertjasje moest eerst uit elkaar gehaald en schoongemaakt worden, vroeg hij er een kussensloop graan en 12 eieren voor. De boer ging afdingen en vader ging een pet te maken voor 8 eieren en het graan. Dat ging niet van harte, maar hij ging toch akkoord. Dan moest de pet wel eerstkomende zaterdag klaar zijn! “Goed”, zei mijn vader kortaf, “omdat gij het bent!”
Zaterdag haalde de boer zijn pet op en ging er zondag al mee naar de kerk. Het was die dag regenachtig en hij moest een heel eind lopen. Hoe korter hij bij de kerk kwam, hoe meer de klep van de pet op zijn neus ging hangen. Dat zagen de anderen die met hem opliepen ook!
Hij besloot na de kerkdienst even langs mijn vader te gaan, om te vragen wat het euvel was. “O, ik zie het al,” zei mijn vader. “Dit is een pet gemaakt voor 8 eieren! Die heeft een kartonnen klep, die kan niet tegen vocht! Als je morgen die andere 4 eieren brengt, zet ik er je eigen rubberen klep in, die wél tegen de regen kan!”
Wat die boer toen dacht, dat weet ik niet, maar hij had geen keus. Een tijdje eerder was mijn vader, toen die bij hem aanklopte voor boter voor mijn zieke moeder, weggestuurd! Mijn vader was zorgzaam en heeft heel de oorlog gezorgd dat wij met zijn achten te eten hadden.
