Pinksteren, een bisschop op bezoek

Het is Pinksteren, 17 mei 1959, de broers hadden al regelmatig hun bisschop Mgr. Kester (53) in hun brieven genoemd. Moeke komt den herd binnengelopen: “de bisschop komt de groeten van óns jongens brengen.” Wie had ooit kunnen denken dat we vandaag de bisschop van het diocees Basankusu in Belgische Congo, het zendingsgebied waar twee zonen, onze broers, werkzaam zijn, thuis zullen ontmoeten!

Onvoorbereid rijst meteen de vraag, moeten we zijn ring kussen? Wij waren zelfs niet opgevoed met het geven van een hand, laat staan een kus en nu nog wel knielend en dan de ring van de bisschop! In de namiddag stopt er een zwarte Volkswagen Kever. De chauffeur, een geestelijke, stapt uit en pater Geurts, die de weg had gewezen, helpt de bisschop bij het uitstappen. Die stapt in vol ornaat uit, er ligt geen rode loper, want tapijt ontbreekt thuis en de gasten komen gewoon achterom. We gaan voor, nee niet naar de goeikamer maar naar den herd en worden gerustgesteld: het blijft bij een hand.

De bisschop komt nu bij de gewone mens aan huis, al is het maar voor een bliksembezoek, met een boodschap: hij brengt de groeten van zijn missionarissen. De Brabants gemoedelijkheid, een mooi gebaar met een bezoek aan het thuisfront, zoals de latere Mgr. Bekkers; hij stond tussen de mensen en zat mee aan de keukentafel.

Ook hier wordt aan de keukentafel koffie gedronken en druk gebuurt, er worden foto’s gemaakt en bekeken. Tussen vader en moeke zit de monseigneur; zij stralen en zijn trots. De bisschop vertelt over de bouw van scholen en kerkjes en de daarbij onmisbare inzet van de broers en over zijn 24 jaar missionering in Afrika. De man is geboren in Kwintsheul, een klein plaatsje in Zuid-Holland. Er zijn vragen, want we zijn nog niet geheel op de hoogte van het leven in de tropen. De broers zijn pas enkele jaren werkzaam in het missiegebied. Udenaar pater Geurts vertelde enkele anekdotes; hij is jaren werkzaam geweest in Congo.

Bij de kloosterorde van Mill Hill zijn de broeders in een lange, zwarte toog gekleed; om hun middel een bloedrood, kleurig gehaakt koord. De priesters dragen een brede rode band en voor de bisschoppen is er een paarskleurige. Bij het vertrek worden nog enkele foto’s gemaakt en het contact wordt met zo’n huiselijk bezoek extra verstevigd. Er worden handen gedrukt en bedanken voor het bezoek, al was het maar kort en vragen om ónze groeten in Congo over te brengen.

De rode loper ontbrak in ’59, maar enkele jaren terug vonden we, verborgen in de nok van het werkhuis, een bisschopsstaf en mijter (bestemd voor Sinterklaas?).