Vanuit de Peel naar Eindhoven
Met Els en Lisa, een andere vriendin, was ik al op huizenjacht geweest. Hoewel ik geen geld had om een huis te kopen. Ik wilde ook weg uit het dorp na een periode van veel vrijheid, waarin ik met Doe Maar op tournee door Nederland was geweest en daarna ruim een half jaar in een kibboets in Israël had gewerkt. Intussen merkte ik ook dat na het hebben van een eerste echte vriendje dat uit Someren kwam, er niet zoveel kansen waren om een nieuw iemand te ontmoeten in het kleine dorp waar ik woonde.
Mijn volgende afspraak met Annelies was in Eindhoven. Ze woonde inmiddels in een kraakpandje in de kruidenbuurt en kende wel iemand die nog plek had in een ander arbeidershuisje in dezelfde straat. Binnen enkele weken trok ik daar in. Boven had ik een kamer voor mijzelf en mijn krakersleven begon. Marieke, bij wie ik introk, was een dochter van een architect uit Asten, in een ander gat in de Peel. Ze was erg jong en had nog niet veel ervaring in het leven. Ze leefde er wat op los, had veel vriendjes en al binnen enkele dagen moest ik een gek van het dak halen, die wilde gaan vliegen zo stoned als iets. Ze had een dobermann pinscher die binnen enkele dagen mijn leren sexy broek had opgevreten. Marieke was een prinsesje. Toen het riool verstopt was, wilde en kon ze niet de emmers met tampons wegdragen die ik met veel moeite uit de buizen had gehaald. Ik was veel bij Annelies en haar vriend Sander en hond Bowl en Fleur en de katten en het was prima als ik daar introk. Boven kreeg ik de grootste slaapkamer en binnen een maand was ik al voor het eerst verhuisd in Eindhoven.
Bij Annelies thuis was het een duiventil en er kwamen van allerlei mensen over de vloer. Ze kon met veel verschillende mensen overweg, ik merkte al snel dat veel van het volk wat bij ons over de vloer kwam een alternatief leven leidde. Bijna niemand had een baan. (Wie wel?) Het waren de jaren tachtig en er was een grote werkloosheid. Ik werkte als vrijwilliger in het wijkhuis Tivoli met een groepje jongeren dat de parkiet van de maatschappelijk werker losliet en de buurt onveilig maakte. Mijn ervaring met het jongerencentrum in Neerkant kwam goed van pas en men zag mij graag komen. Na een bezoekje bij alle gezinnen waaruit die jongeren kwamen, begreep ik hoe arm een stad kon zijn, zeker deze achterbuurt. Ze kwamen uit arme gezinnen met ouders met verslavingen. Eigenlijk keek niemand echt naar ze om. Ze hadden alleen elkaar en de wijk om wat te gaan klieren en lol te trappen.
Zo groeide ik stukje bij beetje in het stadsleven. In heel Tivoli waren misschien wel vijftig woningen gekraakt.
De wijk Tivoli en zijn krakers
De woningbouwvereniging van Philips Hendrik van Lotharingen wilde de vooroorlogse wijk gaan renoveren. Dit betekende dat het wonen duurder werd en veel wijkbewoners waren hier op tegen. Als er woningen leeg kwamen te staan, werden ze niet meer doorverhuurd, waardoor het wijkje langzaam verpauperde en bewoners alsnog vertrokken. Toen de eerste krakers kwamen en ook later, werkten wijkbewoners mee door electriciteit door te lussen en hele slaapkamer ameublementen werden over de heg doorgegeven. Ze zagen ons wel als een stel armoedzaaiers, maar we waren welkom. Het vertraagde het renovatieproject behoorlijk. Het energiebedrijf sloot gas, water en licht aan, waardoor het ook te doen was om er snel te gaan wonen. Later sloopte de wooncorporatie de woning volledig, door de vloeren en leidingen eruit te halen. In een volgend stadium werden ook de ramen en deuren gesloopt, omdat sommige huizen toch werden bewoond door krakers die zich niet veel van de buurt aantrokken. Ze veroorzaakten veel overlast door feesten en vervuiling van tuinen en woningen. Door deze groep krakers ging ook de sympathie voor de eerste krakers verloren.
Toen hoorde je intern ook wel van asociale krakers en sociale krakers. De sociale krakers waren meer op de buurt gericht, hielpen daar ouderen, zorgden dat het een beetje netjes bleef en waren meestal bezig om naast het wonen in een kraakpand ook de politieke strijd aan te gaan tegen leegstand en woningnood. Soms waren ze georganiseerd in een krakersbond. Omdat deze al langer bestond dan de krakersgolf eind jaren zeventig en begin jaren tachtig en bestierd werd door ervaren krakers die vaak op de Technische Universiteit zaten en op de Sociale of Culturele Academie, was het soms toch een elitair groepje dat de baas speelde. En dan had je een clubje dat daaromheen hing (meer praktisch volk) en de voorkraken deed. Dat betekende dat ze inbraken in het huis dat gekraakt zou gaan worden en er een bed, een plant en andere spullen neerzetten, zodat het huis bewoond leek. Na drie dagen van bewoning, geloof ik, mocht het huis niet meer zomaar ontruimd worden. Dan waren er rechten ontstaan voor de krakers. De praktische krakers knutselden met de gasaansluiting en schroefden alvast oude bedspiralen tegen de ramen, ze vervingen de sloten en deden er alles aan om te voorkomen dat het pand snel ontruimd kon worden. Dit knutselen aan de voorzieningen was ook gevaarlijk voor de bewoners, waardoor ook van overheidswege besloten werd om ze gewoon aan te sluiten. Een ander voordeel was dat er dan tenminste betaald werd voor gas, water en licht.
De namen in dit artikel zijn om privacyredenen gefingeerd. De echte namen zijn bij de redactie bekend.
Klik hier voor het vervolg
Reageren of oud materiaal sturen
Heb jij nog levendige herinneringen aan de protesten en jeugdcultuur van de jaren '60, '70 en '80? Reageer dan hieronder, deel je herinneringen en vul deze pagina aan. Of stuur ons foto's en ander oud materiaal, om op de site te plaatsen. Klik hier voor alle contactmogelijkheden. Of mail direct naar info@bhic.nl.
Meer over protest en jongeren in de jaren '60, '70 en '80
