Een verzoekschrift
Op 8 augustus 1938 schreef het gemeentebestuur van Megen c.a. de minister van Binnenlandse Zaken een brief. Burgemeester Van Vlokhoven en secretaris Van de Hurk gaven "eerbiedig te kennen, dat - niet weinig tengevolge van den toenemenden omvang der administratie - het gemeentehuis te weinig ruimte biedt, ja dat het hoogst noodige ontbreekt". Daar was niets mee miszegd, want de gemeente woonde al jarenlang in bij de paters Franciscanen, in het gebouw van het gymnasium dat nu gemeenschapshuis "Akropolis" heet.
Aanleiding voor deze brief was waarschijnlijk het gegeven dat "door een vooraanstaand ingezetene bereids een geschikt terrein voor een nieuw raadhuis gratis is aangeboden." Die inwoner was W.C.J.I.Kipp, lid van Gedeputeerde Staten van Noord-Brabant. De brief eindigde dan ook met het verzoek "te willen bevorderen dat voor de noodzakelijke stichting van een nieuw raadhuis de noodige voorschotten worden verstrekt uit het Werkfonds." En dat Werkfonds is typerend voor die tijd: in 1938 was de economische crisis, met een grote werkloosheid en dito werkverschaffings-projecten, nog volop actueel.
De motivering aan het Werkfonds spreekt boekdelen over de ambtelijke noodsituatie: "Het raadhuis is te klein en voldoet in geen enkele opzicht. Het is gebouwd aan en gedeeltelijk ingebouwd in het gymnasium en heeft geen andere vertrekken dan de secretarie, de raadzaal die tevens burgemeesterskamer en vergaderzaal voor burgemeester en wethouders is, en een bergruimte daarbeneden. In deze bergruimte moeten archiefstukken geborgen worden, staat de brandspuit en worden brandstoffen en goedkoope levensmiddelen naast elkander bewaard. Er zijn geen wc's en geen gevangeniscellen.(...)." De nieuwbouw zou ƒ 20.600,- moeten gaan kosten.
Een snelle procedure
Men reageerde snel in Den Haag, want al eind april 1939 kwam uit het Werkfonds een voorschot van maximaal ƒ 21.000,- beschikbaar voor het project. Voorwaarde was dat het werk vóór of op 1 juni 1939 zou beginnen. Op vier mei kwam het heuglijke bericht in Megen aan. Omdat haast geboden was en de gemeenteraad officieel nog van niets wist (tot dan toe was het een solo-actie van burgemeester en secretaris geweest), volgde op 12 mei een raadsvergadering. Architect C. Roffelsen uit Helmond gaf toelichting op het bouwplan (dat er dus ook al was). Men hoorde het met enthousiasme aan. De raadsleden waren ook aangenaam verrast door de schenking van dorpsgenoot Kipp. Het stuk grond lag immers “midden in ons stadje, aan een kruising van wegen, zoodat het nieuw te stichten gebouw ook dadelijk aan iedereen als raadhuis zal opvallen". De raad nam dan ook diezelfde vergadering alle noodzakelijke besluiten. Ondanks de geheimzinnigheid waarmee burgemeester en secretaris te werk waren gegaan, voelden de raadsleden zich blijkbaar niet gepasseerd. Dat blijkt althans nergens uit.
Budgetoverschrijding
De besluitvorming mocht dan wel bliksemsnel zijn verlopen, maar de datum 1 juni 1939 werd niet gehaald. De openbare aanbesteding kon pas op 17 juli plaats vinden. Aannemersbedrijf A.J. van Alphen uit Drunen haalde als laagste inschrijver de opdracht binnen voor ƒ 18.348,-.
Direct kreeg de gemeente vanuit Den Haag te horen, dat op die manier de ƒ 21.000,- zou worden overschreden; het teveel zou voor rekening van Megen zijn. Het niet halen van de datum "1 juni" leverde geen bezwaren op. Toch ging er procedureel iets volkomen mis. De burgemeester, die natuurlijk van de overschrijding van de ƒ 21.000,- wist, stelde de raad daarvan niet op de hoogte. Hij probeerde stilletjes de nodige bezuinigingen te bereiken door het grondwerk in werkverschaffing te laten uitvoeren. Dan zouden de uurlonen lager zijn. Maar vanwege overschrijding van de toegestane bouwsom ging de Rijksdienst voor de Werkverruiming (zoals het Werkfonds inmiddels heette) daar niet mee akkoord. Inmiddels was het werk al uitgevoerd en hadden de arbeiders te weinig loon gebeurd. En dat kwam de gemeente te staan op ruzie met de RK Bouwvakarbeidersbond St. ­Joseph, die eiste dat het achterstallige loon alsnog zou worden uitbetaald. Enkele raadsleden roerden deze kwestie ook aan, omdat zij sterk de indruk hadden gekregen, dat er informatie werd achtergehouden.
De bom barst
De spanningen tussen burgemeester en Raad kwamen pas goed boven, toen bleek dat Van Vlokhoven samen met de architect had geprobeerd om tussentijds op de bouwplannen te bezuinigen. Ook kwam uit, dat de betaling van de tweede termijn aan de aannemer zodanig was vertraagd, dat er een juridische procedure dreigde. Het werd een tumultueuze raadsvergadering op 17 november 1939. Van Vlokhoven moest ermee akkoord gaan, dat er een Bouwcommissie kwam, bestaande uit vier raadsleden (Van Deurzen, Van Liebergen, Hermans en Janssen), die de zaak nader zou onderzoeken en het project verder begeleiden.
Eind goed - al goed
Na deze herfststormen werd het rustiger rondom het raadhuis-in-wording. De Raad bleef wel attent op elke mogelijke overschrijding van de begroting, zoals uit sommige formuleringen in de raadsnotulen valt op te maken. Voorjaar 1941 werd de nieuwbouw opgeleverd. Uiteindelijk liep de zaak financieel goed af voor Megen. In 1942 ging de Rijksdienst voor de Werkverruiming akkoord met de opgetreden overschrijding van de toegezegde ƒ 21.000,-. De totale lening bedroeg toen ƒ 24.124,88. Voor dat bedrag had de gemeente Megen c.a. een gemeentehuis dat daarna ruim vijftig jaar dienst heeft gedaan.
