Mijn eerste reaktie was van o god, die ook hier!
Ik ging pas om negen uur van huis en het zat er dus dik in dat ik te laat zou komen. Ik kon de auto niet kwijt, moest een eind lopen (hardlopen ging nog niet). Het was al half tien geweest toen ik in zaal 10 aankwam. Ik klopte op de deur, deed hem open en stapte binnen met een gevoel van, nu moet ik zeggen tegen al die vreemde vrouwen waarom ik te laat ben. Zegt er op dat moment een stem: ‘En dat is Gonny MacLeanen’. Ik schrok me rot, plofte op de eerste de beste stoel neer, greep gelijk een sigaret en dacht, nou dat gaat goed.
Er werd niet naar mijn late komst gevraagd, ze gingen gewoon door. Ik kon me toen goed herstellen en begon om me heen te kijken. En wat zag ik, een vrouw die ik vrij goed ken en bij ons in de buurt woont. Mijn eerste reaktie was van o god, die ook hier! Wij komen elkaar op de gekste plaatsen tegen, in het ziekenhuis lagen we bijvoorbeeld naast elkaar. Intussen gingen mijn ogen iedere vrouw langs en ik dacht, zouden die ook zo slecht in Nederlands zijn als ik? Dat kan niet, die vrouwen zijn veel te leuk en zelfverzekerd.
Nou, ik kwam er al gauw achter dat dat niet zo was. We gingen in groepjes van drie zitten en iedereen vertelde vijf minuten aan de twee anderen waarom ze met Nederlands moeite hadden en welke opleiding ze genoten hadden. Ook wat hun hobby was en wat ze verder wilden gaan doen. Toen dat voorbij was, stelde ieder groepje zich voor aan de grote groep. Dat ging erg leuk en er was gelijk een vertrouwde sfeer. Niemand had dit verwacht.
Ik begon te huilen en eindelijk kwam het eruit
We dachten allemaal, dat wordt binnen zitten en blokken en dan maar kijken wie het beste is, maar gelukkig ging het heel anders. Ongeveer halverwege de les werd ons gevraagd wat we graag wilden leren. Er wordt namelijk van alle kanten rekening met onze keuze gehouden. Nou, daar zaten we dan met onze mond vol tanden. Toen dacht ik, als er niemand begint, doe ik het maar. Ik voelde me niet zenuwachtig en ik dacht, als ik nu gelijk zeg hoe stom ik ben, valt het nooit meer tegen als ik er niets van terecht breng.
Ik noemde dus op wat ik allemaal wilde leren: hardop lezen, brieven schrijven, werkwoorden, moeilijke woorden en de betekenis van ontleden en nog meer geloof ik, maar dat weet ik eigenlijk niet zo goed meer. Hè hè, dat was eruit. En toen bleek dat iedereen daar moeite mee had. Al pratend noemde ik een aantal voorbeelden die ik meegemaakt had. Bijvoorbeeld: ik reed die bewuste donderdag met de auto naar Den Bosch over de provinciale weg en ik dacht, als ik het woord provinciale nu op moet schrijven kan ik het niet.
Over het hardop lezen zei ik ook nog dat ik in een leesgroep van Brood en Rozen gezeten had, waar het de gewoonte was dat iedere vrouw een stukje hardop voorlas. Ik was zeker twee maanden ergens anders gaan zitten om maar niet hardop te hoeven lezen. Vreselijk, omdat ik aldoor in spanning zat en hoopte dat ze mij niet zouden vragen. Daardoor hoorde ik vaak de helft niet van wat er besproken werd. Maar na twee maanden kwam ik toch aan de beurt en begon te huilen en te snotteren en eindelijk kwam het eruit dat ik niet hardop durfde te lezen.
Ik herken jouw verhaal zo goed
Toen ik mijn verhaal verteld had, zat een vrouw naast mij te huilen. Ze zei: ‘ik herken jouw verhaal zo goed en jij zit daar nu zo rustig over te praten, ik word al angstig als ik eraan denk’. Ik heb die vrouw gezegd dat ik die weerbaarheid bij Brood en Rozen geleerd heb en dat ik er bijna twee jaar voor nodig gehad heb om zo weerbaar te worden.
Aan het eind van de les moesten we opschrijven in onze eigen woorden, wat we wilden leren. Nou, dat ging leuk, want niemand durfde te schrijven. Iedereen probeerde er om de beurt (alsof het afgesproken was) van af te komen. We zeiden, ‘schrijf jij het nou op het bord, dan zeggen wij wel als er iets is wat we willen en dan zet je er een streep achter’. De vrouw die ons les geeft, had dit echter net op tijd door en ik had het gelijk door, omdat ik altijd van dat soort truukjes bedacht heb om onder lezen of schrijven uit te komen. Het lukte me ook bijna altijd en ik moest er nu dan ook hard om lachen, maar voelde goed wat die vrouwen door maakten.
Maar ach, over drie maanden kunnen we hier ook weer om lachen en zijn we weer een stap hoger op de ladder, al lijkt het alsof we nooit bovenaan komen.
Bron: Rosa. Brood en Rozen korrespondentie: vrouwenkrant Den Bosch, jrg. 1, nr. 2 (oktober 1977) 17-18.
Hoofdpagina Rebellerende vrouwen
Deel verhalen en foto's!
Reageer hieronder, deel je herinneringen aan de vrouwenbeweging en vul deze pagina aan! Foto's kun je sturen naar info@bhic.nl. Wij voegen ze dan hier toe. Vragen en opmerkingen kun je ook plaatsen op het forum.
Lees meer over:
