Het behoeft amper betoog dat met de toename van de bevolking en de ontwikkeling van het Brabantse land tal van problematieken een belangrijke rol gingen spelen in het dagelijkse leven. Een goede vriend van mij, die zijn bestaan had als boer, werd hier direct mee geconfronteerd. Eén van de noodzakelijke aanpassingen bleek, toen er in de zeventiger jaren een waterzuiveringsinstallatie op de Hazenberg tussen Dinther en Veghel moest worden ingericht.
Het was hem duidelijk dat de gemeenschap daar gebaat bij was. Helaas bleek hij daarvoor een aardig grondoppervlak aan kwijt te raken en dat is voor een boerenbedrijf een aderlating. Het genot van het landelijk leven met de dagelijkse zorg voor vee, huis en haard werd daarmee doorkruist en zorgde voor veel ongewenst rumoer.
Onverhoeds werden er (illegaal) bomen gekapt en bleken de bouwactiviteiten voor onverkwikkelijke neveneffecten te zorgen. Er ging heel wat gebeuren om de omvangrijke installatie te realiseren. De aanleg zorgde voor een tijdelijke overlast door een intensieve verkeersdrukte en er moest een behoorlijke grondbemaling worden toegepast om de fundamenten goed in de grond te kunnen aanbrengen.
Boeren klagen altijd over water; er is te veel of te weinig, maar het is nooit goed gedoseerd. Deze keer was het een pure ramp die door mensen werd veroorzaakt. Zienderogen werden de graslanden geel door gebrek aan vocht. Het weer droeg ook haar steentje bij om de misère van de agrariërs te versterken. De bloedhete en kurkdroge zomer leidde tot een regelrechte ramp.
De affectie tussen boer en koeien mag voor menigeen een raadsel zijn, maar het geweld dat deze relatie werd aangedaan en gehechtheid met het vee werd schrijnend, doordat er geen gras meer te vinden was. In de normaal zo groene weiden liepen de koeien nu als in een woestijn. De toch al zo magere Brabantse grond leverde geen bijzondere bijdrage meer.
Het gemor van de boerenstand was zeer terecht en natuurlijk was het waterschap blij (!) dat ze na veel gedoe en gehakketak financiële ondersteuning (compensatie) mochten geven om de pijn te verzachten. Door de droogte werd vanuit de overheid bovendien de gelegenheid geboden om van de destijds nog bestaande organisaties, zoals mobiele colonnes en de B.B., één dag besproeiing van de graslanden te mogen ontvangen. Ruim onvoldoende dus om op een redelijk peil van de groene weiden te kunnen komen.
Het lag ook voor de hand dat de soldaten, die weinig zin hadden bij voortduring ergens anders naar toe te gaan, voor rede vatbaar bleken. Dank zij de goede zorgen, overvloedige maaltijden en de aangeboden drankjes werd de dag soms verlengd tot een etmaal van 120 uur. Daarmee werd de hoeveelheid verontreinigd rioolwater op peil gebracht en het nut aangetoond van een zuiveringsinstallatie.
De natuurlijke omgeving veranderde. Ook de ruilverkaveling leverde daaraan een bijdrage. Beken en riviertjes werden min of meer gekanaliseerd en ontnamen de schoonheid van de meanders in het landschap. Gelukkig wordt het gedeeltelijk hersteld . Verstand komt met de jaren.
De affectie tussen boer en koeien mag voor menigeen een raadsel zijn, maar het geweld dat deze relatie werd aangedaan en gehechtheid met het vee werd schrijnend, doordat er geen gras meer te vinden was. In de normaal zo groene weiden liepen de koeien nu als in een woestijn. De toch al zo magere Brabantse grond leverde geen bijzondere bijdrage meer. 
