Jock was een ordonnans uit Schotland. Hij sneuvelde terwijl hij over de Nijmeegse brug reed die onder vuur lag.
Enkele Engelse militairen waren gedurende deze tijd bij ons ingekwartierd. Een andere ordonnans, Richard Davis (Dave) uit Cheltenham, heeft nog lang contact onderhouden met onze familie. Mijn moeder leerde enigszins Engels en correspondeerde met hem. Ik herinner me dat hij foto’s stuurde uit Malakka, waar hij na de oorlog als beroepsmilitair gelegerd was.
In het begin van de oorlog gebeurde er in Beers bijna niets. Er was natuurlijk wel de schaarste, bonkaarten enz. Van de bezetters merkte je niets. Alleen op de eerste dag, 10 mei 1940, zo vertelde mijn vader, kwam er een dorstige, zwaarbewapende Duitse militair aan de achterdeur beleefd vragen om een glas water. Hij was blijkbaar van Katwijk door de weilanden naar Beers gelopen. Hij maakte ook kenbaar dat hij er al genoeg van had want hij was, volgens mijn vader, van mening dat ze de oorlog niet konden winnen. Hij waarschuwde zelfs: “Sluit je nergens bij aan.” Misschien was hij van net over de grens, daar spreken ze hetzelfde dialect.
Aan die rust kwam in september 1944, ik was juist 7 jaar geworden, plotseling een einde. Het dorp, en de hele streek, liep vol met militairen met al hun “wonderbaarlijke” spullen. En ze bleven een hele tijd.
Midden september, tijdens de Operatie “Market Garden”, waren er al geruchten dat er Engelsen (Tommies) in Grave waren. Er was een voortdurende trek van Duitse troepen te voet en met paarden richting Cuijk.
Omtrent de tijd was er een Engelse patrouille in een Bren Carrier, klaarblijkelijk op verkenning richting Cuijk. Rond de middag stonden zij onder een appelboom bij Verhaag aan de Cuijkse weg in de buurt van de molen. Wij waren zoals vaak “aan de molen” (het ouderlijkhuis van Pa). Al vlug waren veel kinderen uit de buurt er bij. De soldaten waren juist bezig met hun “thee”. Ze maakten een vuurtje en roosterden daar boven het allerwitste brood aan een mes of bajonet geprikt, met een klontje boter erop. Het was mijn eerste indruk van de Tommies. Wat me het meest is bijgebleven: de rust waarmee alles gebeurde. De sfeer van een landelijke picknick.
Dit verhaal is geen geschiedschrijving, maar mijn persoonlijke herinnering en geschreven, omdat ik het een zo’n leuke foto vind. De enkele Beersenaars, die het hebben volgehouden tot nu, zullen hier wel iets van herkennen.
Ton van Riet, Gemert
