Dichteres, romanschrijfster en journaliste Vrouwkje Tuinman is geboren en getogen in ‘s-Hertogenbosch. Maar veel sporen zijn daarvan niet terug te vinden. “Mijn basisschool en middelbare school, mijn eerste vaste kroeg: al die panden staan er niet meer. Maar Willem Twee wel. En in feite staat dat symbool voor verschillende van mijn levenslijnen.”
Vrouwkje in Willem Twee (foto's Suus Heersema)
Een hevige verliefdheid op Huub van der Lubbe van De Dijk; daar begint het voor Vrouwkje mee. “Ik wilde Huub ontmoeten en dus bedacht ik dat ik hem kon interviewen voor de schoolkrant. Dus dat geregeld - dat ging toen nog echt kinderlijk eenvoudig - een leuk gesprek gehad, maar behalve de verliefdheid voor Huub ontdekte ik de liefde voor het schrijven. Vanaf dat moment tikte ik de halve schoolkrant vol. Er was ook niet echt een eindredactie of zo dus dat ging allemaal heel soepel.”
Maar als de middelbare school is afgerond en de studie in Utrecht lonkt, blijft het verlangen te schrijven. “Zo kwam ik bij Willem Twee en hun Popcollectief en mocht aan de slag voor hun blad. Ideaal, een soort overgangsfase van muziek ontdekken en een ontwikkeling in mijn eigen leven, om zelf dingen te mogen maken.”
Ontdekkingstocht
Plus een goede leerschool. “Bij het popcollectief kreeg ik voor het eerst te maken met een serieuze redactie. Die koos onderwerpen voor mij die ik zelf niet had uitgezocht. Zo ging ik naar optredens van bands waar ik zelf weinig mee had, maar het verruimde wel mijn blikveld. Ik zag wel de gedrevenheid, het talent. Zo werd het een persoonlijke ontdekkingstocht langs verschillende muziekstromen.”
Vrouwkje kent Willem Twee dan al als bezoeker van het poppodium. “Vijftien jaar was ik en ik wilde ontzettend graag naar Claw Boys Claw. Ik had ze kort ervoor geïnterviewd en wilde ze nu heel graag live zien. Maar mijn moeder vond me toch wat jong om alleen te gaan en mijn vriendin kon niet dus werd mijn neef meegestuurd, die arme jongen. Mijn neef stond al heel snel achterin in de zaal maar ik wilde vooraan, daar waar het gebeúrde; zo zag ik dat tenminste. Er werd volop gepogood en gecrowdsurft natuurlijk en op een gegeven moment ziet de zanger, Peter te Bos, me staan. Die herkent me van het interview en trekt me – vrij amicaal – aan mijn haren omhoog het podium op.”
“Voor mijn neef moet het, bedenk ik nu, best een rotavond zijn geweest maar ik vond het allemaal gewéldig. Natuurlijk was ik bont en blauw van al het geduw en getrek maar ja, dat hoorde erbij. Mijn moeder was not amused maar liet me een volgende keer gewoon weer gaan, omdat ik er zelf zo van genoot, daar tussen al die gelijkgestemden. En met Peter te Bos ben ik door de jaren heen goed bevriend geraakt.”
Eigen relativiteit
Mede hierdoor heeft Willem Twee een bijzondere lading voor Tuinman. “Het formaat van de zaal is ook precies goed; niet te groot, niet te klein. Dat voelt heel erg oké. Ook dat er wordt afgewisseld tussen regionale en landelijke bands is prettig. Daardoor is het geen buurthuis maar ook geen ivoren toren. En het pand zelf is natuurlijk indrukwekkend. Ik houd heel erg van panden die op hardhandige wijze van functie wisselen. En dat je nog wel kunt zien wat hun oude functie is geweest, dat dat niet verborgen wordt. Het maakt je ook prettig bewust van je eigen relativiteit en waarheid, afgezet tegen die gebouwen van een eeuw of ouder.”
“Of ik wel in de juiste tijd ben geboren? Dat lijkt me wel. Ondanks de nodige strubbelingen leven we redelijk verwend. Je kunt als zelfstandige vrouw doen wat je wil. Ik vermoed dat in een andere tijd de enige optie voor mij was geweest om non te worden, dat moet je ook maar willen. Ik heb een abonnement op Donald Duck en ik begrijp dat Willie Wortel altijd in de weer is met een tijdmachine maar die kunnen iets wat alleen in strips kan: terug naar de onze. Zolang dat in het werkelijke leven niet kan, prijs ik me gelukkig in de 21ste eeuw.”
Plus een goede leerschool. “Bij het popcollectief kreeg ik voor het eerst te maken met een serieuze redactie. Die koos onderwerpen voor mij die ik zelf niet had uitgezocht. Zo ging ik naar optredens van bands waar ik zelf weinig mee had, maar het verruimde wel mijn blikveld. Ik zag wel de gedrevenheid, het talent. Zo werd het een persoonlijke ontdekkingstocht langs verschillende muziekstromen.”
Mede hierdoor heeft Willem Twee een bijzondere lading voor Tuinman. “Het formaat van de zaal is ook precies goed; niet te groot, niet te klein. Dat voelt heel erg oké. Ook dat er wordt afgewisseld tussen regionale en landelijke bands is prettig. Daardoor is het geen buurthuis maar ook geen ivoren toren. En het pand zelf is natuurlijk indrukwekkend. Ik houd heel erg van panden die op hardhandige wijze van functie wisselen. En dat je nog wel kunt zien wat hun oude functie is geweest, dat dat niet verborgen wordt. Het maakt je ook prettig bewust van je eigen relativiteit en waarheid, afgezet tegen die gebouwen van een eeuw of ouder.”
