Sjef van Run was een sobere verdediger, zonder poespas. Geen technische hoogstandjes of bijzondere ambities, maar gewoon degelijk, besluitvaardig en effectief verdedigen. Zijn cluppie was BOC uit Boxtel, waarmee hij heel tevreden in de Tweede Klasse speelde.
Intussen degradeert PSV in het nabijgelegen Eindhoven aan het eind van het seizoen 1925-1926 van de Eerste naar de Tweede Klasse. En daar krijgen ze het in het najaar van 1926 dus onvermijdelijk met BOC en vooral met Sjef van Run aan de stok. PSV is diep onder de indruk en wil Van Run meteen inlijven, maar die moet dan wél bij Philips komen werken. Sjef laat weten niet zoveel te voelen voor fabrieks- of kantoorwerk, waarop PSV reageert door hem een baan als chauffeur aan te bieden. Dan mag hij zelfs Anton Philips zélf rondrijden.
Kort en goed: 16 jaar en 475 wedstrijden (met 8 zuidelijke kampioenschappen en 2 landstitels) lang is Sjef van Run de rots in de branding bij PSV. In 1937 wordt hij dan ook niet voor niets “lid van verdienste” van de club. Sjef wordt geroemd als eerlijk en sportief, als een speler met grote inzet die het hele team kon opzwepen, als wandelende reclame voor het voetbal. Bij PSV is hij jarenlang de aanvoerder.
Meteen al tijdens zijn eerste seizoen in Eindhoven speelt hij zich in de olympische selectie. Hij maakt de spelen van 1928 echter slechts mee als wisselspeler. Hij doet dan wel mee in de gewonnen wedstrijd tegen de USA, maar dat was in een reserve-elftal, en niet “voor het echie”, dus dat telt niet. Zijn officiële interlanddebuut volgt pas in 1931, maar dan is het in goed vier jaar tijd ook meteen 25 keer raak: Van Run is de vaste back van Oranje. Op de foto (WK 1934) komt hij als derde het veld op.
Na 1935 wordt de dan 31-jarige Sjef van Run niet meer in het Nederlands Elftal gekozen: “te oud” vinden de keuzeheren. Toch opmerkelijk dat hij dan daarna nog zeven jaar probleemloos meekan in het kampioenselftal van PSV, voordat hij op 38-jarige leeftijd afscheid neemt als actief speler (trainer blijft hij nog vele jaren!)
Sjef van Run is een dijk van een verdediger en volgens vele kenners onmisbaar in de verdediging van het Brabants Elftal van de Eeuw!
elftal, en niet “voor het echie”, dus dat telt niet. Zijn officiële interlanddebuut volgt pas in 1931, maar dan is het in goed vier jaar tijd ook meteen 25 keer raak: Van Run is de vaste back van Oranje. Op de foto (WK 1934) komt hij als derde het veld op.
