Nu heb ik altijd gedacht dat de dranken oude en jonge ‘klare’ zo heetten, omdat ze ook echt “klaar” waren van kleur en er geen klonten in zaten. Maar dat schijnt toch niet zo te zijn: Harry de Stopnaald heeft aangetoond dat er wel degelijk klonten in zaten.
Op den Heuvel naast smid Van Rooy stond een klein laag huisje. Aan de voorkant woonde Nel de Snoek en aan de achterkant Harry de Stopnaald. Harry was een stille man, hij sprak geen tien woorden per dag. Hij verdiende de kost met het uitventen van petroleum, op z’n Gimmers bromolie.
Harry had blijkbaar maar één pak, dat doordenkt was van de bromolie: hij stonk een uur in de wind! Als hij het café verliet, gingen meteen de ramen en deuren open. Voor zijn handel had hij een handkar met een vaste stelt; de kar hoefde maar een beetje opgetild te worden en Harry kon verder rijden. De kar had geen burries, maar was voorzien van een dik rond hout waarmee de kar voortgeduwd werd. Op de kar stonden een vat bromolie, een maatbeker, een trechter en van die vierkante tuiten.
Harry had zo zijn vaste route, waarbij hij als vaste klant elke kastelein aandeed, waar hij langs kwam. Dat had zo zijn reden, Harry dronk slechts één borrel. Als hij binnenkwam, was het altijd hetzelfde ritueel. Harry stak zijn hand op als begroeting en de kastelein schonk de borrel alvast in. Om een gesprek op gang te brengen zei die wel eens: “zo Harry, en loopt de handel vandaag?” Harry knikte dan en keek wat naar het plafond; en als hij heel spraakzaam was, zei Harry: “ja”.
Bij zijn laatste slok legde hij twee dubbeltjes op de bar, stak zijn hand op ter begroeting en stapte naar buiten. Het laatste slokje slikte hij niet door, doch spoelde het tussen zijn tanden door om er zolang mogelijk van te genieten. Dat was ook de reden dat Harry bij alle kasteleins langs ging, want zo kon hij met dat laatste slokje jenever het volgende cafe halen. Dat ritueel was algemeen bekend.
Op een dag stond zijn kar bij het café van de Rooien Jan. Twee jongens uit de buurt zouden Harry een poets bakken. De een keek onder het gordijntje door en zei: “ja, hij heeft afgerekend”. De twee spoedden zich naar de voordeur. Terwijl Harry naar buiten stapte, vroeg de ene knaap “Harry, hoe laat is het?” Harry pakte zijn zakhorloge tevoorschijn, slikte en zei: “verrekte snotneus!” en de twee deugnieten maakte dat ze weg waren.
Op den Heuvel naast smid Van Rooy stond een klein laag huisje. Aan de voorkant woonde Nel de Snoek en aan de achterkant Harry de Stopnaald. Harry was een stille man, hij sprak geen tien woorden per dag. Hij verdiende de kost met het uitventen van petroleum, op z’n Gimmers bromolie.
Bij zijn laatste slok legde hij twee dubbeltjes op de bar, stak zijn hand op ter begroeting en stapte naar buiten. Het laatste slokje slikte hij niet door, doch spoelde het tussen zijn tanden door om er zolang mogelijk van te genieten. Dat was ook de reden dat Harry bij alle kasteleins langs ging, want zo kon hij met dat laatste slokje jenever het volgende cafe halen. Dat ritueel was algemeen bekend.
