Bij de kleermakerij van Jan Melis, in Gemert bekend als Jan Neus, meldde zich een onderwijzer die pas een paar weken in Gemert woonde. Hij had een nieuwe spijkerbroek gekocht, maar nu bleek dat de pijpen te lang waren.
Hij fietste ermee naar Jan Neus, maar die was niet thuis. De man vroeg daarop aan Dora of Jan de pijpen kon inkorten. Hij hield daarbij de pijpen met zijn handen ter hoogte van zijn knieën wat omhoog, om te laten zien dat ze niet over zijn schoenen mochten komen. "Tot hier moeten ze er af," was zijn verzoek. Maar Dora begreep dat de pijpen tot bij zijn handen ingekort moesten worden. Ze had het wel drie keer gevraagd en de man zei: “Ja, tot hier inkorten,” en keek naar zijn schoenen. Dora nam de broek in ontvangst.
Een uur later arriveerde Jan. “Nu moet je eens luisteren,” zei Dora, “er is hier een gek geweest, die wilde zijn nieuwe spijkerbroek tot vlak onder de knieën ingekort hebben.” Jan vond het ook een raar idee, maar zette zich aan het werk.
Een paar dagen later verscheen de onderwijzer om zijn broek op te halen. Maar dat was niet de bedoeling geweest! De drie hebben hartelijk gelachen om het misverstand, Jan kreeg opdracht om de pijpen er weer aan te naaien en ze aan de onderkant op de juiste lengte te maken. Een week daarna haalde de onderwijzer zijn broek op en was zeer tevreden. Jan kreeg zelfs tien gulden fooi! Die onderwijzer had de voorloper van de excentrieke spijkerbroeken van tegenwoordig.
Mariët Bruggeman
bhiczei op 31 januari 2018 om 11:55
Wat een leuk verhaal Martien, eigenlijk was dit een soort voorloper van de afritsbroek. Die eigenlijk alleen maar heel praktisch was :).
Rini de Groot.
zei op 1 februari 2018 om 15:51
Martien, een pracht verhaal, Dora was toch heel duidelijk geweest.
Wanneer ik tegenwoordig de jeugd zie, met de uitziende afrits Spijkerbroek.
Eerst dacht ik de rits is stuk nu blijkt dat het mode is.
Ik zou bijna willen vragen scheurt dat onderste gedeelte er maar af, want spijkerbroeken zijn welkom in het Pre-Historisch Dorp van Eindhoven.
Van deze stof wordt tondel gemaakt, de verkoolde stof wordt gebruikt
bij het vuurmaken. Weer een titel hoe wij, Tondel maken.
Martien de coupeuse van het genoemd Museum woont in Gemert.
Martien van Dooren
zei op 20 februari 2018 om 14:12
Hallo Rini de Groot . Tondel doet mij denken een een ,, Tondeldoos ,,
dat was de voorloper van de lucifer , de mannen rookten enkel een pijp , die werd aangestoken met het vuur van de Tondeldoos .
Het was meestal een doos gemaakt van geel en rood koper c.c. 10 cm lang
4.cm breed en 2 cm dik , ronde hoeken zodat ze in de jaszak paste .
gevuld met licht ontvlambaar materiaal en twee vuurstenen
veelal werd het sponsachtige binnen kant van biezen gebruikt dat ontvlamd makkelijk .
Als bijkomstigheid ; buiten kan het waaien , dat gaf de roker een smoesje om een herberg binnen te gaan om daar ,, aan te stoken ,,
en ja dan moest men fatsoenshalve een ,, borrel kopen ,,
vandaar ontstond het gezegde ,, zullen we daar eens aanstoken ,,
Men moet nu eenmaal een Reden hebben om te ,, pruven ,, ( proeven )
Het geheugen werkt nog prima
Rini de Groot.
zei op 20 februari 2018 om 22:41
Martien, wat een informatie!
Er zijn veel manieren om van de genoemde zwam tondel te maken.
Zoals, een of enkele lagen kort malen, drenken bij voorkeur,
in ochtendurine deze vloeistof bevat meer zwavel.
Het Museum gebruikt een stalen Vuurslag slaand langs een Vuursteen
daarbij een stukje tondel.
Ik twijfel of het met twee vuurstenen mogelijk is.
Op het moment een vonk een gloed veroorzaakt in de tonde,l te zien of te voelen, het kan wel eens ’n uur duren! Wikkelen we daaromheen een snipper papierberk en blazen zacht waarna er een vlam ontstaat door de talrijk aanwezige hars of teer.
Hij fietste ermee naar Jan Neus, maar die was niet thuis. De man vroeg daarop aan Dora of Jan de pijpen kon inkorten. Hij hield daarbij de pijpen met zijn handen ter hoogte van zijn knieën wat omhoog, om te laten zien dat ze niet over zijn schoenen mochten komen. "Tot hier moeten ze er af," was zijn verzoek. Maar Dora begreep dat de pijpen tot bij zijn handen ingekort moesten worden. Ze had het wel drie keer gevraagd en de man zei: “Ja, tot hier inkorten,” en keek naar zijn schoenen. Dora nam de broek in ontvangst.
