De RAF voerde zijn eerste strategische bombardement op Duitsland al uit op 15 mei 1940, onmiddellijk na het Duitse bombardement op Rotterdam. In september 1940 begon de Luftwaffe Britse steden aan te vallen. De Britten lieten dat niet onbeantwoord.
Churchill had het over de noodzaak van een absolutely devastating, exterminating attack by very heavy bombers from this country upon the Nazi homeland. Na de grote terugtrekking van de Britten vanuit Duinkerken, waren (zware) bommenwerpers namelijk nog het enige wapen waarmee Groot-Brittannië de Nazi’s op het continent kon bevechten.
Het was echter niet zo’n heel precies wapen: de Britse bommenwerpers waren met de toenmalige navigatiemiddelen niet goed in staat om specifieke oorlogsdoelen, zoals vliegvelden of wapenfabrieken, te vinden en te raken. Slechts een op de vijf vliegtuigen slaagde erin zijn bommen te laten vallen binnen een straal van 8 kilometer van het doel. Onder zulke omstandigheden was een bomaanval eigenlijk alleen effectief als die was gericht op doelen zo groot als hele steden.
Op basis van dat inzicht werd in februari 1942 een nieuwe richtlijn ten aanzien van bombardementsvluchten uitgevaardigd: de area bombing directive. Bomber Command, het onderdeel van de RAF dat verantwoordelijk was voor de bommenwerpers, kreeg de instructie om zich voortaan te richten op het moreel van de vijandelijke burgerbevolking. In dit nieuwe beleid speelde de zogenaamde “gebiedsbombardementen” een grote rol.
Vanaf dit moment waren de richtpunten voor bomaanvallen niet langer meer militaire of industriële installaties, maar een kerk of een andere opvallende plek in het centrum van industriesteden. Het hele stadsgebied was voortaan “doel”. En aangezien de meest effectieve manier om steden te vernietigen het in brand steken daarvan was, wierpen de bommenwerpers vanaf dat moment vooral brandbommen uit.
De nieuwe richtlijn bevatte een lijst met primaire doelen, zoals Essen, Duisburg, Düsseldorf en Keulen, en secundaire doelen als Braunschweig, Lübeck, Rostock, Bremen, Kiel, Hannover, Frankfurt, Mannheim, Stuttgart en Schweinfurt. Deze en andere Duitse steden zouden het in de jaren daarna zwaar te verduren krijgen.
Foto's: Sir Winston Churchill in 1942. Foto: Library of Congress, nr LC-USW33-019093-C. Bron: Wikipedia. Verwoesting van Wesel, 1945. Foto: USAAF. Bron: National Archives and Records Administration, nr. 535793.
Churchill had het over de noodzaak van een absolutely devastating, exterminating attack by very heavy bombers from this country upon the Nazi homeland. Na de grote terugtrekking van de Britten vanuit Duinkerken, waren (zware) bommenwerpers namelijk nog het enige wapen waarmee Groot-Brittannië de Nazi’s op het continent kon bevechten.
Op basis van dat inzicht werd in februari 1942 een nieuwe richtlijn ten aanzien van bombardementsvluchten uitgevaardigd: de area bombing directive. Bomber Command, het onderdeel van de RAF dat verantwoordelijk was voor de bommenwerpers, kreeg de instructie om zich voortaan te richten op het moreel van de vijandelijke burgerbevolking. In dit nieuwe beleid speelde de zogenaamde “gebiedsbombardementen” een grote rol.
