Een klein berichtje ergens in de hoek van een krant wekte mijn verbazing. Er werd aandacht gevraagd voor een bij een noodlottig ongeval in de Maas verdronken man. Het riep nogal vragen bij mij op en ik ging daarom op onderzoek uit. Aangezien er een aantal bekenden in de buurt van de rivier woonden was ik al snel op de hoogte van het donkere vermoeden. De betrokkene had een eind aan zijn leven gemaakt.
’s Morgens was hij naar de huisarts geweest, hij was her en der in het stadje rondgelopen en was laat op de dag verdwenen. Er was geen sprake van een ongeval in de zin dat er anderen bij betrokken waren, nee, eerder dacht men aan een negatieve impuls, een soort verstandsverbijstering, een desastreuze opwelling van emoties.
Ik kende die situatie. Ooit werd ik midden in de nacht door de vrouw van een vriend opgebeld, omdat haar man het kanaal in dreigde te lopen. Gelukkig wist ik het met mijn aanwezigheid te voorkomen. Terug naar het gebeuren.
Aangezien de fraaie, landelijke omgeving mij bekend was, toog ik er op uit om persoonlijke indrukken van de rivier daar op te doen. Het was landschappelijk zeer aantrekkelijk . Zeker met een ondergaande zon die over het water spiegelde tegen de oude gebouwen langs de rivier, zou het een sprookjesachtige ambiance zijn.
Ik kende de gevaren van het meesleurendende water met de onvoorspelbare stromingen die je niet los zouden laten wanneer je er door gegrepen zou zijn. Ik beeldde me de angst in die je krijgt bij het gebrek aan zuurstof en benauwdheid die aan verdrinking vooraf gaat. De panische ontzetting tegen de natuurlijke overleveningsdrang. Welke zieleroerselen konden iemand zover krijgen om vrijwillig het water in te lopen om meegenomen te worden naar de diepte en het kostbaarste bezit, het leven, er aan te geven?
Vermoedelijk waren het onoplosbare problemen. Het doktersbezoek kon er mogelijk debet aan zijn. Hij zal geen uitweg hebben gezien of wilde een eindeloze treurmars langs de onvermijdelijke instanties, instellingen , etc. voorkomen. Zou de moed der wanhoop hebben toegeslagen? Wilde hij met een korte klap de ellende voor zijn naasten besparen?
Traag zie ik het water van de rivier door het laagland gaan. De opborrelende luchtbellen en het omhooggulpende water leken een metamorfose van de ontsproten gedachten die ontsnapten aan het brein. Zou het toch een toeval zijn geweest? Uitgegleden? Gestruikeld? Hij kon niet zwemmen!
Ik nam me voor om nooit meer een wandeling langs de rivier te maken zonder eerst mijn gedachten en gevoelens onder controle te hebben.
