Onze ouders, Nic van Loon (18-8-28) en Marie van Loon - van Altvorst (31-12-24), kochten de boerderij aan de Kapelstraat 1 in Megen in 1959/1960 van de Familie Duijghuizen. Voor zover wij weten was 't kvs altijd in gebruik als varkensschuur.
In de eerste jaren is de schuur gebruikt voor zeugen en opfokbiggen, maar na aanpassingen hielden we hier een zestigtal vleesvarkens. Aan de linkerzijde van 't kvs zijn buitenhokken gemetseld, zodat de varkens in de buitenlucht hun behoeften konden doen. De openingen aan de rechterzijde van het gebouw zijn dichtgemetseld. Ook in de voorgevel is een gedeelte dichtgemetseld. Mogelijk hebben daar grote deuren gezeten; de scharnierankers zijn nog aanwezig. Waar de openingen aan de rechterzijde en de grote deuren dienst voor hebben gedaan is ons onbekend. Door het luik bovenin werd door ons altijd het stro naar binnen gebracht. Naar schatting konden er ±300 pakken stro op de zolder.
De vloer in ’t kvs bestond uit hard gebakken klinkers en aan de rechterzijde, zo’n 80cm van de muur, is een soort "grup" (of "groep") met tegels waarin mogelijk mest en urine werd opgevangen en afgevoerd. Dat zou kunnen betekenen dat er in een nog verder verleden ook runderen in 't kvs hebben gestaan, maar dat is gissen.
Hoe dan ook: in ’t kvs lagen de varkens op hard gebakken klinkers in het stro. Er waren vijf varkenshokken: drie aan de linkerzijde, waar de varkens ook naar buiten konden door een gat in de muur, en twee aan de rechterzijde. Ieder hok had zijn eigen voederbak die van boven gevuld werd.
De deurtjes van de hokken werden gesloten door middel van scharnierogen en -haken en een houten spie van 30 tot 50 cm lang. Als de deurtjes niet op slot waren, konden ze uit hun scharnieren getild worden om dienst te doen als schot in de middengang als de varkens naar een ander hok moesten of naar de vrachtauto voor hun laatste reis. Het is meer dan eens gebeurd dat een deurtje niet juist was gesloten en de varkens alle zakken met brokken open hadden gevreten met een bende tot gevolg.
Tijdens het leeghalen van 't kvs heb ik ook de touwtjes verwijderd die gebruikt werden bij het slachten van de kippen, mesthanen en konijnen. Kippen en mesthanen werden aan hun poten opgehangen, waarna vader de kop eraf sneed. Menig kippenkop, veren en huid verdween in een varkenshok. Als een kip zijn kop werd afgesneden, liet mijn vader de kip enkele minuten hangen totdat deze stil hing en de laatste druppel bloed eraf droop. Kun je nagaan hoe de varkenshokken eruit zagen na 30, 40 of 50 kippen of slachthanen.
Konijnen werden opgehangen, door het spartelen ging het touwtje steeds strakker om hun nek zitten. Als ze stil hingen, werden ze aan hun achterpoten opgehangen en werd het vel er zorgvuldig afgetrokken. Menig vel heb ik opgevuld met stro. Als het dan na een jaar volledig was uitgedroogd, knipte ik het vel op maat om deze in mijn handschoenen te doen. Als ik deze handschoenen aan had, kreeg ik nooit en te nimmer koude vingers.
In de achtergevel zijn oude naaminscripties te vinden die teruggaan tot 1900.
’t Kvs heeft qua mestvarkens dienst gedaan tot ongeveer 1992. Hierna werd het gebruikt voor kalfjes, kippen, konijnen en openhaard/kachelhout.
Weldra zal dit "rietgedekte schuurtje" afgebroken worden, maar nu is een gedeelte van de historie opgeschreven.
Het verhaal van Wilma, Gertie, Marcel en John van Loon is nog iets uitgebreider dan op deze pagina staat; ook hebben ze nog veel meer prachtige foto's gemaakt van hun kleine varkensschuur. Hun hele verhaal lees je hier.
