Ik bekeek vandaag de prachtige foto’s uit “ge zijt unne Veense agge…” van Pieter Den Dekker op Facebook en ik vond daarbij een afbeelding van de telefoongids uit 1940, waarin de naam van opa A.Timmermans met telefoonnummer 15 vermeld stond. Ik stortte mij onmiddellijk in de Nostalgie.
Ik zal eens proberen uit te leggen hoe vroeger een telefoongesprek tot stand kwam. Omdat wij bij ons thuis in Heusden in de jaren vijftig geen telefoon hadden en ik bij mijn Opa en Oma wilde gaan logeren, ging ik met een dubbeltje in de hand naar de fietsenmaker Koos van Hoften die al wél telefoon had.
Koos zocht door het draaien aan de slinger van de telefoon contact met een van telefonistes in Heusden en verzocht haar een telefoongesprek tot stand te brengen met telefoonnummer 15 in Veen. Daarna werd de hoorn weer aan de haak van de telefoon gehangen en moest ik wachten tot de telefoon weer rinkelde.
Als dat gebeurde en ik de hoorn weer van de haak had genomen, kreeg ik van de telefoniste te horen dat ik kon spreken, en vervolgens kreeg ik mijn oma aan de lijn. Het was een kort gesprek van een dubbeltje, maar net lang genoeg om van haar toestemming te krijgen om te komen logeren.
Daarna moest de hoorn weer aan de haak worden gehangen. Maar daarmee was het nog niet afgelopen, want je moest aan de slinger draaien om de telefoniste te laten weten dat het gesprek beëindigd was.
Bij elkaar kon het soms enkele minuten duren voordat de verbinding tot stand kwam. De wachttijd was afhankelijk van hoe druk het in de telefooncentrale was. In de tijd dat ik bij de telefoon op de verbinding stond te wachten, was de telefoniste aan het werk. Als ik het goed heb, plugde zij de telefoonaansluiting van Koos de fietsenmaker door naar telefoniste van de centrale in Veen die op haar beurt de verbinding verder leidde naar de aansluiting van mijn opa. Na het gesprek trokken beide telefonistes de stekkers uit het schakelbord.
Als de jongere generatie deze procedure leest, zullen zij - met hun mobieltje in de zak - niet kunnen begrijpen hoe gecompliceerd het telefoneren vroeger toeging. Begrijpelijk, want nu is er binnen luttele seconden contact met de andere kant van de wereld. In begin van mijn ambtelijke tijd duurde het soms wel een uur voor je telefooncontact met het buitenland had en dan was de verbinding daarbij soms ook nog eens niet best.
Ik moet aan de afbeeldingen nog toevoegen dat zij afkomstig zijn van Google en van de Facebook inzending van Pieter den Dekker.
Dit tijdsbeeld heb ik voor mijn vrienden op Facebook gezet.
Rini de Groot.
zei op 20 augustus 2018 om 23:16
Arie, ook onze gang sierde in de vijftiger jaren met zo'n toestel of koffiemolen.
M'n broer leende s'avonds wel eens de batterijen.
Voor een afbeelding bij m'n verhaal 'Vinger in het verkeerde gaatje' bezocht ik in 2012 het Telefoonmuseum van Drouwenerveen.
In het telefoonboek uit wat ik bezit (K -Z van 1948) zal Veen ook wel instaan.
Ik zal eens proberen uit te leggen hoe vroeger een telefoongesprek tot stand kwam. Omdat wij bij ons thuis in Heusden in de jaren vijftig geen telefoon hadden en ik bij mijn Opa en Oma wilde gaan logeren, ging ik met een dubbeltje in de hand naar de fietsenmaker Koos van Hoften die al wél telefoon had.
Daarna moest de hoorn weer aan de haak worden gehangen. Maar daarmee was het nog niet afgelopen, want je moest aan de slinger draaien om de telefoniste te laten weten dat het gesprek beëindigd was.
