December 1879, het is winter in het Noord-Brabantse Etten-Leur. Adriana kijkt, staand voor de deur van haar huis aan de Markt, naar haar spelende kinderen. Jeanne, acht jaar oud, probeert met haar twee jaar jongere zusje Wil een sneeuwpop te maken, en de ondeugende Johan, vijf jaar oud, gooit met al zijn kracht een sneeuwbal naar de passerende klepperman, die zijn laatste ronde maakt, en onderweg is naar de dorpspomp voor het gemeentehuis, om te zien of de pomp niet bevroren is.
Jeanne en Wil zitten samen op school bij de zusters in 't Withof aan het Moleneind, maar hebben deze week nog vrij. Johan en de kleine Bartje zijn nog thuis, maar volgend jaar wil Johan ook naar school.
Opa Hubert, 86 jaar oud, die naast Adriana en Petrus woont, komt ook even buiten kijken. Hij hoort in de verte de stoomfluit van de vertrekkende stoomtrein van het station van Etten. Hij kijkt naar de moeierboom en de houten muziekkiosk, die er prachtig bij staan onder een witte deken van sneeuw. Hij vind het veel te koud om een praatje met zijn dochter te maken, roept "brrr. koud" en gaat gauw weer naar binnen.
Adriana denkt aan de voorbije kerstdagen, aan de mooie hoogmis in de nog nieuwe, twee jaar oude Lambertuskerk met zijn prachtige gasverlichting en mooie gebrandschilderde ramen.
En zij denkt aan haar feestelijke gedekte kersttafel, waar ze met z'n achten heerlijk gesmuld hebben. Ja, haar vader Hubert en haar broer Adriaan waren er ook bij! Adriaan had voor de kerst een konijn gebracht, stiekem gevangen en gevild. Hij had 20 gulden boete of drie dagen gevangenis geriskeerd, als de veldwachter Alewijn hem gezien had.
De konijnenboutjes hadden heerlijk gesmaakt met de aardappelen en de rode bieten uit haar eigen groentetuintje.
Adriana ging naar binnen, ze werd misselijk van de lucht van het open riool dat midden over de markt liep. Petrus kwam uit de schoenmakerswerkplaats, "Adriana je moet gaan rusten" zei hij, terwijl hij zachtjes over haar bolle buik aaide.
Het zal niet lang meer duren, hij was nieuwsgierig, wordt het een dochter of wordt het een zoon? Als het maar gezond is. Hij had nog altijd angst, als het maar niet zo ging als met de tweeling, voor drie jaren, die zo klein en zwak waren dat ze na tien dagen, onder groot verdriet van hem en Adriana dood gingen.
"Ik let wel op de kinderen" zei Petrus, even pauze, dacht hij. Het was druk in de schoenmakerij, door het slechte weer kwamen veel dorpsbewoners met reparatiewerk. De kleine Bartje, twee jaar oud, kroop over de grond in de werkplaats en speelde met de afvalstukjes leer die overal verspreid op de grond lagen. "En zet alsjeblieft even de luiken open" riep Adriana nog. Die waren nu bijna dag en 
nacht dicht, om het binnen een beetje warm te kunnen houden, maar misschien dat door het magere zonnetje de ijsbloemen van de ramen verdwenen.
Zo kunnen ongeveer de laatste dagen verlopen zijn, voordat mijn oma Antonia Maria Robbeson werd geboren op 1 januari 1880 (klik op de akte voor een groter beeld).
En 27 jaar later, in 1907, zien we Antonia Maria Robbeson met haar man Hendrik Tenholter en haar kinderen Bep en Jeanne.
