Op 31 mei 1966 vertrok ik om 6.53 uur met de trein vanuit Vught, met een overstap om 7 uur in Den Bosch, naar Overvecht in Utrecht. Daar werkte ik als chef-monteur in de verwarming. Bij het passeren van de Hedelse brug schudde de trein hevig: voor de brug werden twee sporen samengevoegd en juist op dat punt ontspoorde die avond, om 17.25 uur de trein.
De trein van 17 uur die ik ‘s avonds vanuit Utrecht terug naar huis nam, was vijf minuten te laat. Dat was op zich geen ramp, omdat het een sneltrein was die rechtstreeks zonder stoppen naar Den Bosch ging. Maar omdat de trein van twee sporen naar één moest om over de brug te komen moest hij een zogenaamd hart passeren. Dat is het punt waar twee sporen bij elkaar komen en omdat dit een hele spitse punt is, slijt hij heel snel.
Of het nu kwam doordat de trein nog iets te snel reed of doordat het hart teveel versleten was? De trein vloog in ieder geval uit de rails en werd opgevangen door de contrarail. Dat was onze redding, anders was de trein recht op de pijler van de brug geklapt. De tassen vlogen uit het bagagerek en door het gehobbel over de spoorbiels, rakelings langs de pijlers, raakten de mensen in paniek en schreeuwden het uit!
Op een gegeven moment hielden de brug en de contrarails op en boorde de loc en de eerste wagon zich in de grond en rolden het talud af. Eerst nog hevig gegil, de ramen werden naar binnen gedrukt en massaal kwamen gras, zand en grind naar binnen. Het werd donker in de coupé, het gegil verstomde en nadat we uit het zand gekropen waren en onze mond schoon hadden gemaakt, werd de onderlinge redding ingezet.
Doordat de wagon op zijn zijkant lag, moesten we door de raampjes naar buiten. Dat was tillen, duwen en trekken en dan maar zien dat je op de grond kwam. Jong en oud, iedereen wilde als eerste. Maar we hebben ze er allemaal er uitgekregen… dachten we!
Net terwijl mijn maat er ook uit wilde klimmen en zijn kop naar buiten stak, riep de machinist: “er ligt ergens nog een baby!” Buiten stond een jonge moeder die haar haren uit haar hoofd trok en die ze met geweld tegen moesten houden, want ze wilde terug de trein in. Mijn maat riep: “we moeten nog een baby zoeken, maar waar?”
Ineens herinnerde ik mij dat ik een vrouw met een kinderwagen in het tussenhalletje had zien zitten. Het viel echter niet mee om de schuifdeur naar het halletje open te krijgen door al het zand. Maar we hadden geluk: direct achter de deur stond de babywagen met de kleine er nog in en ook nog een tas. Toen de moeder de kleine in haar handen gedrukt kreeg, barstte ze in tranen uit. Wat was dat een mooi moment!
Ernstig gewonden waren er niet, maar het grootste probleem was nog om thuis te komen na dit hachelijke moment. We moesten helemaal naar de rijksweg lopen en daar maar hopen op vervoer! Na drie kwartier was ik gelukkig weer thuis in Helvoirt met alleen een flinke schram op mijn gezicht, al was ik toch ook wel wat aangeslagen.
Als ik het goed begrijp vertrok die trein om 17.05 u. uit Utrecht Centraal en ontspoorde om 17.25 u. kort voor aankomst in Den Bosch. In de huidige dienstregeling vertrekt de intercity om 17.03 en behoort om 17.31 aan te komen in Den Bosch. M.a.w. in 2018 is de trein op dit traject nog even snel als in 1966. En dat terwijl er inmiddels bij Hedel een dubbelsporige brug is gebouwd en er bij Utrecht CS ongelijkvloerse kruisingen liggen. De treinreiziger lijkt er in een halve eeuw tijd maar weinig mee te zijn opgeschoten. Akkoord, als er tegenwoordig een trein van het talud kukelt dan zal 'Slachtofferhulp' klaar staan.
Rini de Groot.
zei op 28 januari 2018 om 11:40
Gerard, prachtig ooggetuige verslag waarbij je zelfs betrokken was!
Mariët Bruggeman
bhiczei op 29 januari 2018 om 13:35
Zeker een mooi verslag en een sneltrein heeft dus qua snelheid ook zijn beperkingen :)
Marilou Nillesen
bhiczei op 30 januari 2018 om 09:42
Peter van Dongen reageerde via onze chat:
<p>
"Ten tijde van dit ongeval woonde wij in Orthen. Al het verkeer uit de stad raasde langs op zo'n 50 meter van onze voordeur. De politie, brandweer en ambulance kwamen dus niet ongemerkt langs. Ik herinner me dat het een mooie voorjaarsavond was en zo aan het eind van de dag was de verleiding groot om te gaan kijken waar al die sirene's heen gingen. Dus ook mijn vader en ik (toen 10 jaar oud) gingen achter de hulpdiensten aan. Mijn vader had een eenvoudige zwart/wit camera. Ik heb 2 foto's van de trein, genomen van de Empelse kant van de dijk. Eén wazige foto die ik maakte en één scherpe die m'n vader heeft genomen. "
<p>
<img src="https://www.bhic.nl/media/document/file/hedel-treinongeluk-ingestuurd-peter-van-dongen.jpg?4-2-4" title="tekst voor tooltip" width="550" height="hoogte in pixels" border="0">
Eva
zei op 3 augustus 2021 om 13:35
Mooi verhaal dat mij meer een beeld geeft dat wat mijn vader ook op dat moment mee heeft gemaakt. Mijn vader zat ook in deze trein.
Marilou Nillesen
bhiczei op 4 augustus 2021 om 21:41
Wat vertelde je vader hierover, Eva? Ik vind die foto's er behoorlijk angstaanjagend uitzien, het moet toch vast de nodige spanning met zich hebben meegebracht?
Annelies Frehe
zei op 4 april 2023 om 13:53
Ik zat als klein meisje ook in de trein met mijn oom & tante op weg naar Den Bosch. Ik herinner me dat het ontzettende warm was die dag en weet nog precies hoe een babytje dat bij ons in de buurt zat enorme huilde! Nadat we ui de scheefhangende trein waren getild, moesten we enorm lang wachten daar in het veld. Nog amper telefoons en auto's.
De politie ging mijn ouders persoonlijk op de hoogte stellen dat ik in orde was. Zij vertellen altijd hoe ze geschrokken waren, mede vanwege de herinnering aan de treinramp bij Harmelen een paar jaar daarvoor. Ik zelf wilde na het ongeluk nooit meer in een blauwe trein reizen.
Rini de Groot
zei op 4 april 2023 om 14:26
Ja, Annelies bij zo,n spannend nieuws komen nooit vergeten beelden naar boven. Zoals ook nu weer bij iedereen, 'met heinneringen waar je was opdat moment'!
Toevallig dat Gerard Veltman ook die zelfde herinneringen van de baby met ons deelt. Annelies bedankt voor reactie!
Of het nu kwam doordat de trein nog iets te snel reed of doordat het hart teveel versleten was? De trein 
Op een gegeven moment hielden de brug en de contrarails op en boorde de loc en de eerste wagon zich in de grond en rolden het talud af. Eerst nog hevig gegil, de ramen werden naar binnen gedrukt en massaal kwamen gras, zand en grind naar binnen. Het werd donker in de coupé, het gegil verstomde en nadat we uit het zand gekropen waren en onze mond schoon hadden gemaakt, werd de onderlinge redding ingezet.
Ineens herinnerde ik mij dat ik een vrouw met een kinderwagen in het tussenhalletje had zien zitten. Het viel echter niet mee om de schuifdeur naar het halletje open te krijgen door al het zand. Maar we hadden geluk: direct achter de deur stond de babywagen met de kleine er nog in en ook nog een tas. Toen de moeder de kleine in haar handen gedrukt kreeg, barstte ze in tranen uit. Wat was dat een mooi moment!
