Veel katholiek opgevoede jongens zullen deze foto herkennen. Inderdaad, jij zag er als 11- of 12-jarige misschien ook wel zo uit: een toog, een superplie en een kraag daaroverheen. Natuurlijk moest je houding altijd eerbiedig zijn op het altaar in de kerk, maar ook deze ene keer, voor de foto buiten bij de kerk werd een devote pose verwacht.
Dus zijn de handen als in gebed gevouwen, maar het blijft lastig om allemaal je gezicht in de plooi te houden.
Misschien trok de fotograaf wel een gek gezicht of moest er een lachen van de zenuwen.
Ben je zelf misdienaar geweest, of wilde je het wel, maar mocht je het niet? Udenaren, reageer, want de foto is in jullie dorp gemaakt, waarschijnlijk nog vóór 1940. Misschien herken je jezelf wel of een klasgenoot van de lagere school.
Op de foto van de Udense misdienaars staat geen enkele Udense misdienaar! Het zijn nl. alle zes Volkelse misdienaars. Hun namen van links naar rechts zijn:
Martien van Dijk; Theo de Groot; Martien Althuizen; Jan v.d. Berg; Frans van Nuland; Jan v.d. Elzen.
Het bijbehorende verhaal klopt nu natuurlijk ook niet meer.
Groetend,
J.G.M. Aldenhuijsen
Duizendschoonstraat 8
5402 LE Uden
Martien van Dijk, Uden.
zei op 17 juni 2008 om 19:18
Inderdaad zijn het geen Udense, maar Volkelse misdienaars. Ik sta zelf uiterst links op deze foto, waarvan ik nog een origineel exemplaar in bezit heb en verm. in 1943 is gemaakt in de tuin van de pastorie van de Sint Antonius Abt-parochie van Volkel. Een aardige bijzonderheid is dat Jan van den Elzen, uiterst rechts op de foto, nu pastor is in Roosendaal en op 13 juli a.s. zijn 50-jarig priesterjubilum viert.
Henk Buijks (namens BHIC)
zei op 18 juni 2008 om 08:42
Dank jullie wel, heren Aldenhuijsen en Van Dijk. We weten nu exact waar het om gaat en deze foto gaat dus vanuit ons bestand Uden over naar de collectie Volkel!
Rini de Groot.
zei op 23 mei 2014 om 10:16
Martien, je maakte mij gister in Oosterbeek attent op de foto van de Misdienaars op de site van BHIC, ik herinnerde dat verhaal nog.
Het afscheid van Jan van de Elzen was nu, voor eeuwig na het jaren lange kameraadschap, zelfs tot een bezoek aan hem in Kenia.
Ik herinner dat zijn moeder in 1958 kort na de wijding, bij ons thuis in geuren en kleuren vertelde over haar zoon in London.
Dus zijn de handen als in gebed gevouwen, maar het blijft lastig om allemaal je gezicht in de plooi te houden.
