Net als Het Wild hebben ook de dorpen Alem, Maren en Kessel zwaar geleden in de oorlog. Kerken, woningen, boerderijen en schuren waren voor een deel geheel verwoest of zwaar beschadigd. De wederopbouw ging zo ongeveer op dezelfde manier als bij ’t Wild. Maar hier werd het door ‘Dorp in de Polder’ voorgestelde plan door de gemeente om financiële redenen verworpen.
Bovendien wilde men de zaak liever zelf in de hand houden en daarom met een eigen plan komen.
Maar het waterschap verzette zich meteen tegen het weer opbouwen van de dorpen op dezelfde plaats op de dijken. Alem zou volgens de plannen zelfs helemaal niet herbouwd worden. De bevolking, die niets voelde voor inlijving bij Gelderland, kon naar de Brabantse kant van de Maas verhuizen.
Uiteindelijk werd Alem echter gewoon herbouwd en in 1958 uiteindelijk toch Gelders.
Bij Maren en Kessel liep het anders. In de gesprekken over de herbouwplannen voor de kerken, werd geopperd om de parochies Maren en Kessel samen te voegen, omdat ze ieder apart eigenlijk te klein waren om zelfstandig te bestaan. Dan was er ook maar één school nodig, één voorziening op het terrein van de medische verzorging en mogelijk ook nog één klein kloostertje of zusterhuis dat zich zou kunnen bekommeren om de sociale behoeften.
Een open terrein tussen Maren en Kessel in, De Nolder genoemd, leek de aangewezen plek voor een geheel nieuw dorp. Hoewel hierover redelijk snel overeenstemming werd bereikt, duurde het toch nog jaren voordat er eindelijk iets gebeurde. De definitieve wederopbouwplannen waren in 1949 nog steeds niet gereed. Dat kwam ook doordat tegelijkertijd een ruilverkavelingsplan werd uitgevoerd en de provinciale weg verbreed moest worden.
Het ontwerp voor het nieuwe dorp Maren-Kessel ging uit van de provinciale weg als noordgrens.
Hoofdelement zou ook hier het dorpsplein met de kerk worden. Daaromheen werden arbeiders- en kleine middenstandswoningen gepland en wat kleine bedrijfjes.
En natuurlijk moesten er een school, een sportveld, een kerk, een begraafplaats en een klooster komen, om nog maar te zwijgen van een bakker en een café! Grote waarde werd ook gehecht aan huisvesting voor de PTT. Zonder een postkantoortje kon het dorp niet bestaan!
De oude kernen van Maren en Kessel werden dus niet als dorp herbouwd, maar er was wel ruimte voor boerderijen. De dijk zelf en de buitendijkse gronden mochten van het waterschap echter niet bebouwd worden. Vooral dat laatste was een wijs besluit zoals we (met de kennis van nu) tegenwoordig weten.
Bovendien wilde men de zaak liever zelf in de hand houden en daarom met een eigen plan komen.
Een open terrein tussen Maren en Kessel in, De Nolder genoemd, leek de aangewezen plek voor een geheel nieuw dorp. Hoewel hierover redelijk snel overeenstemming werd bereikt, duurde het toch nog jaren voordat er eindelijk iets gebeurde. De definitieve wederopbouwplannen waren in 1949 nog steeds niet gereed. Dat kwam ook doordat tegelijkertijd een ruilverkavelingsplan werd uitgevoerd en de provinciale weg verbreed moest worden.
Het ontwerp voor het nieuwe dorp Maren-Kessel ging uit van de provinciale weg als noordgrens.
De oude kernen van Maren en Kessel werden dus niet als dorp herbouwd, maar er was wel ruimte voor boerderijen. De dijk zelf en de buitendijkse gronden mochten van het waterschap echter niet bebouwd worden. Vooral dat laatste was een wijs besluit zoals we (met de kennis van nu) tegenwoordig weten.
