Van oudsher vaart tussen Veen in het Land van Heusden en Altena en Aalst in de Bommelerwaard een veer. Ooit was het veerrecht een heerlijk recht, voor het traject van Veen naar Aalst voorbehouden aan de Heer van Veen. Het overzetten in de andere richting kwam aan de Heer van Aalst toe.
Dit soort veren wordt halfveren genoemd. In de praktijk werden eventuele problemen voorkomen door beide halfveren aan één veerman te verpachten. Na de Franse tijd kwam het Veense veerrecht in handen van het Rijk, dat van Aalst bleef tot in de jaren 1960 in particuliere handen.
De overtocht over de druk bevaren rivier was niet zonder gevaar. Zo kwam de veerboot in december 1882 in aanvaring met een stoomboot. Veerman Vos en zijn passagier konden tenauwernood worden gered door de bemanning van de stoomboot van ’s-Hertogenbosch naar Rotterdam, die toevallig net in Veen had aangelegd.
In 1902 liep het slechter af. Midden op de rivier ramde stoomboot Neutraal III het roeibootje, waarmee de veerman twee meisjes wilde overzetten. De veerman wist zich te redden, de meisjes verdwenen in de diepte. Eén van beiden werd nog levend bovengehaald, voor de veertienjarige Kaatje van Os uit Waardhuizen kwam alle hulp te laat.
In de jaren zestig werd het voortbestaan van het veer zeer onzeker. Pachter Van Heiningen verlengde in 1964 zijn contract niet. Een jaar later werd de pont afgekeurd, onder andere omdat een gat op oude schipperswijze was gedicht met een zij spek.
De lokale bevolking miste de pont zeer: de ULO in Aalst telde veel leerlingen uit Veen en Wijk, de VGLO-school in Wijk veel leerlingen uit Aalst. Bovendien werkten veel Aalstenaars in Heusden en omgeving. Daarbij kwam dat Aalst slecht was aangesloten op het openbaar vervoer aan Gelderse zijde: oversteken naar Veen en daar op de bus naar Gorinchem of Den Bosch stappen ging veel sneller.
Daarom verwierf de gemeente Brakel, waar Aalst onder viel, in 1966 het volledige veerrecht van het Rijk en van de familie Van Aalst. Met een financiële bijdrage van de gemeente Veen werden twee veerponten aangeschaft en de veerdienst werd in ere hersteld. Jarenlang is deze pont geëxploiteerd door de familie Haubrich.
Vanaf 1 januari 2010 heeft de eigenaar - inmiddels de gemeente Zaltbommel - de uitvoering van de dienst overgedragen aan de gemeente Gorinchem.
Aanvulling
In 2014 zond Omroep Gelderland de documentaire Veerkracht uit. Daarin zit ook een fragment over de veerman van dit veer.
Bron: Veerkracht(Van Osch Filmproducties), uitgezonden door Omroep Gelderland.
Ik mis in dit verhaal de naam van veerman Cor van Breugel die vele jaren, na van Heijningen en voor de fam Haubrich, veerman is geweest. Hij heeft aldie tijd met zijn gezin gewoond op een woonboot naast de pont.
Annemarie van Geloven
bhiczei op 13 november 2017 om 19:32
Goed dat u veerman Cor van Breugel hier noemt. Dank voor uw reactie.
Peter
zei op 14 oktober 2023 om 23:08
Mijn opa (Cor van Breugel) heeft inderdaad decennia's lang veerman geweest tussen Aalst en Veen. Tot en met 1998 of 1999, toen hij 66 jaar geworden is moest hij van gemeente/Haubrich stoppen en zo met gedeeltelijk pensioen gegaan (hoewel hij nog paar jaren door heeft gewerkt bij bedrijf van zijn zoon Gerrit). Zelf heb ik veel mooie en goede herinneringen gehad aan m'n opa en de veerpont, de woonark ernaast ook.
Juni 2023 is hij na kort ziekbed in de rust overleden. Zo komt en gaat de dingen.
Marilou Nillesen
bhiczei op 15 oktober 2023 om 17:08
Dag Peter, wat fijn dat je hier reageert. En we zijn benieuwd: welke herinneringen komen als eerst bij je naar boven als je aan je opa en de veerpont denkt? We horen het graag!
Peter
zei op 2 maart 2024 om 23:35
Welke herinneringen die bij mij naar boven komt bij m'n opa Pont (zo noemden we onze opa/oma die in de woonboot wonen) en de veerpont zijn de geur van buitenlucht, de pont en scheepsrederij ernaast, een grote speelruimte in de tuin tegenover de woonboot, een grote eik naast vlakbij, herdershond Scotty die heel goed naar mij luisterde, een lange asfalt weg van dijk af vanaf dorpje Aalst naar de pont toe, Een keer ergens in 1995 of 1996 was er een grote overstroming, we reden heen en toen ik de overgelopen deel zag waar de pont aangelegd lag moest ik ineens huilen omdat ik dacht dat de pont en woonboot weggedreven waren, gelukkig was m'n opa inventief om de omweg via scheepsrederij naar woonark te regenen, m'n opa die in en uit de hut loopt om af te rekenen met de passagiers met z'n typerende scheepspetje op en een donkerblauwe overall, zo en dan een praatje maken, een dropbakje naast de hydraulische bediening waar we soms uit mogen pikken. Als we naar ze kwamen, gingen we soms vanuit Veen overtocht maken op de pont, en wel gratis.
In 2019 maakten we ook nog een overtocht met m'n vader op de pont, met motoren. Het was een bijzonder gevoel, ook al is er geen woonboot meer, andere veerman, andere manier van overtocht betalen, enz. maar de gevoel is en blijft altijd hetzelfde als ik daar bent.
Dag Peter, bedankt voor deze intense herinneringen! Mooi verwoord ook, ik kan me de schrik van je toen ook goed voorstellen... En fascinerend hoe je beschrijft dat het gevoel toch hetzelfde blijft.
En prachtig fragment om terug te kijken :)
Hartelijk dank voor je bericht!
Dit soort veren wordt halfveren genoemd. In de praktijk werden eventuele problemen voorkomen door beide halfveren aan één veerman te verpachten. Na de Franse tijd kwam het Veense veerrecht in handen van het Rijk, dat van Aalst bleef tot in de jaren 1960 in particuliere handen.
De overtocht over de druk bevaren 
