Eigenlijk was de 84-jarige Maria Hendriks op 31 december 1976 helemaal niet van plan nóg eens naar de kerk in Wanroij te gaan. Het was glad en ze was ’s morgens ook al geweest. Maar toen de pastoor haar met de auto kwam ophalen, kon ze niet weigeren. En dat was achteraf maar goed ook
Het was namelijk allemaal een list: Maria kreeg die avond een pauselijke onderscheiding uitgereikt, “Pro Ecclesia et Pontifice”. Die onderscheiding was een dankbetuiging voor veertig jaar inzet voor de parochie St. Cornelius.
Het was vooral in de begintijd hard werken, vertelde zij aan De Maaskanter in 1977. “Er was geen stofzuiger en alle banken moest je oplichten”. Ze had eigenlijk nooit bewust gekozen voor het kosterschap, maar was er min of meer bij toeval ingerold. Ze deed gewoon de huishouding op de pastorie.
Maar toen in 1936 de koster van de Corneliuskerk plotseling wegging, vroeg de pastoor aan haar of ze zijn taken er voorlopig bij wilde doen. Dat “voorlopig” werd uiteindelijk 25 jaar.
En nog jaren daarna bleef ze als hulpkosteres actief. “Dat betekende vroeger een aantal keren per dag alle trappen van de toren op om de klokken te luiden. Nu drukken ze op de knop.”
Momenteel ben ik bezig met een heemkundig onderzoek naar activiteiten van mijn grootvader P.T. van den Kroonenberg in de jaren 1921-1957 te Wanroij. Hij was daar o.a. koster/organist. Ik lees in bovenstaand artikel dat Marie Hendriks in 1936 aan is gesteld als koster. In mijn familie menen we te weten dat onze (groot)vader Van den Kroonenberg koster is geweest tot in de oorlogse jaren. Graag hoor ik van u welke bronnen er binnen het BHIC beschikbaar zijn over het kosterschap in Wanroij in de twintigste eeuw. Ook interessant zou zijn te weten wie daarin genoemd worden als koster. Met vriendelijke groeten, Cécile Seuwen
Hanneke van der Eerden
bhiczei op 4 augustus 2014 om 22:17
Dag Cécile,
Marilou geniet even van haar vakantie, en ik leg de vraag aan haar voor als ze terug is.
Marilou Nillesen
bhiczei op 2 september 2014 om 16:29
Dag Cécile, dank nog voor je reactie. Het verhaaltje is gebaseerd op een krantenartikel van De Maaskanter (januari 1977). In het Boxmeers Weekblad vond ik ook een verhaal over de heer Van de Kronenberg (met één o), beter bekend als "de koster". Dat stuur ik je zo dadelijk even per mail.
Verder hebben we niet veel bronnen in huis over kosters in Wanroij. We hebben wel het boek St. Cornelius parochie Wanroij 1551-2001 in huis maar daarin staat maar zeer summiere informatie over de kosters. In het krantenartikel wordt overigens vooral gesproken over zijn werk als dirigent. Mogelijk is dat een nieuwe insteek voor je onderzoek? Je kunt altijd verder komen speuren op onze studiezaal in Grave!
Theo van de Hulsbeek Jz.
zei op 6 juli 2017 om 15:24
Beste Cécile,
Onlangs zag ik op het gedachtenisprentje van mijn grootmoeder Petronella van de Hulsbeek - Arts (overleden 12-10-1935) dat onderaan de tekst: " Th. v.d. Kroonenberg - Wanroij" staat . Wel vreemd dat er niet dezelfde voorletters staan als die jij vermeld.
Tijdens interviews die ik onlangs hield, over belevenissen in Wanroij tijdens de tweede wereldoorlog, werd de naam "Kroonenberg" ook diverse keren genoemd.
Heeft onderzoek in Grave / (Den Bosch nu) je iets meer opgeleverd?
Cecilia Seuwen
zei op 6 juli 2017 om 15:59
Dag Theo,
Dank voor je reactie. Mijn onderzoek heeft niet meer opgeleverd. Wel fijn te lezen dat hij inderdaad nog genoemd wordt in 1935, dan kloppen de familieverhalen toch! Wat de letters betreft, mijn opa heette Petrus Theodorus en gebruikte alleen Th. als naam onder stukken. Zijn roepnaam was Theij. De achternaam zoals Marilou beschrijft klopt wel, want die werd en wordt vaak stelselmatig verkeerd geschreven.
Als je nog verhalen hebt waarin mijn opa voorkomt houd ik me aanbevolen!
Het was namelijk allemaal een list: Maria kreeg die avond een pauselijke onderscheiding uitgereikt, “Pro Ecclesia et Pontifice”. Die onderscheiding was een dankbetuiging voor veertig jaar inzet voor de parochie 
Maar toen in 1936 de koster van de Corneliuskerk plotseling wegging, vroeg de pastoor aan haar of ze zijn taken er voorlopig bij wilde doen. Dat “voorlopig” werd uiteindelijk 25 jaar.
