De viering van het Sinterklaasfeest gaat terug tot vóór het jaar 1500. Voor die tijd waren er al vele kerken, kapellen en altaren aan de heilige gewijd. Ook in de St. Elisabethskerk te Grave stond in elk geval vanaf de vroege 14e eeuw een altaar, opgericht voor Sint Nicolaas.
'Superstitien'
Het tij keerde echter in 1602, toen de vestingstad Grave zich schaarde aan de Staatse zijde. Dit betekende automatisch een overgang naar de Nederduits Gereformeerde Kerk. Deze kerk was niet zo gecharmeerd van de 'superstitien ende fabulen van het Pausdom'. Ook het feest van de heilige Sint Nicolaas werd gezien als een overblijfsel van het oude Roomse bijgeloof, dat uitgeroeid moest worden.
Op woensdag 3 december 1614, slechts twee dagen voor het heugelijke kinderfeest zou losbarsten, vaardigde het stadsbestuur van Grave de volgende ordonnantie uit, waarbij de viering van het Sinterklaasfeest werd verboden:
Volgens het gereformeerde stadsbestuur zorgde de goedheiligman er alleen maar voor dat mensen onnodig op kosten werden gejaagd. Bovendien werden kinderen hiermee geoefend in 'superstitie' ofwel bijgeloof. Reden genoeg om dit Roomse feest een halt toe te roepen. Degene die toch de stoute schoenen (of de mijter) aantrok, kon rekenen op een flinke boete en een bezoek aan de lokale rechtbank.
Lege 'clompen'
Wie denkt dat de Sint 's nachts stiekem toch door de schoorstenen met een jutezak vol cadeautjes glipte, heeft het mis. Ook het zetten van 'schoenen ende clompen' werd namelijk aan banden gelegd. Geen trippelende paardenvoetjes over de Graafse daken, geen geklop aan de deuren en geen Spaanse stoomboot in de haven. De schoenen, tonnen en laarsjes bleven leeg; het jaar 1614 zal vast alleen vele kindertranen hebben opgeleverd...
Puzzel je mee?
Vind je het leuk om bovenstaande ordonnantie te ontcijferen, maar wil dit nog niet helemaal lukken? Oefen dan je oud schrift skills op onze website 'Wat staat daer?' en wie weet kun jij ons binnenkort precies vertellen hoe dit afscheidslied van de Sint uit 1614 heeft geklonken!
