Het was in 1959 dat een stelletje na een tijd rond gekeken te hebben toevallig de mogelijkheid zag om aan bouwgrond te komen. De gemeente had twee woningen gebouwd. Daar hadden ze een stukje grond gekocht waar na de bouw nog 7 meter overbleef, hier hadden ze geen bestemming voor.
Na meerdere keren er langs gelopen te hebben zeiden wij tegen elkaar: “Het is zonde om dit zo te laten liggen. Na het plekje eens goed bekeken te hebben kregen we een goed idee. Aangrenzend lag een boomgaard van de veldwachterswoning die ook van de gemeente was. Als daar 8 meter vanaf zou mogen hadden wij een mooie bouwplaats. We lieten er geen gras overgroeien en gingen naar een gemeenteraadslid die we goed kenden, die gaf ons het advies om direct een verzoek in te dienen bij de gemeente tot het kopen van dit perceel bouwgrond achter de toren, dan werd het de volgende week in de vergadering nog in behandeling genomen. De verbazing was groot, dat ze door het verplaatsen van een eigen heg een stukje bouwgrond niet hadden gezien.
De voormalige veldwachterswoning (foto: Gerard Veltman, 2023)
Een week later kregen we de toezegging al en konden we een architect in de arm nemen. Op aanraden van dat gemeenteraadslid werd ons de architect aanbevolen die ook in de schoonheidscommissie zat, want anders kon het wel een jaar duren voor je een vergunning had. Na maanden wachten kregen we bericht: tekening afgekeurd. De bijkeuken moest met een plat dak uitgevoerd worden. Na weer een tijd wachten was de tekening goedgekeurd met plat dak.
De plaats van het bouwperceel (foto: Gerard Veltman, 2023)
Wij blij, maar dat was niet van lange duur, want de prijs van de grond moest nog bepaald worden en dat stond nu pas op de agenda. Toen mijn punt aan de orde was hield de gemeentesecretaris het tegen: hij was het er niet mee eens dat de aanvrager niet uit deze gemeente kwam. Het meisje wel, maar dat deed er niet toe! Er was toch al geen bouwgrond in de gemeente Helvoirt voorhanden en daarom stelde hij voor om dit perceel aan een Helvoirtenaar toe te kennen. En wel aan zijn buurman, want die had ook ooit om bouwgrond gevraagd en hij zou voor hem uit kijken.
De ambtenaar stelde voor om het eerlijk te doen en het lot te laten beslissen. De loten had hij al pasklaar in zijn vestzak zitten en hij deelde die ook daarom maar direct uit. Het lot viel op zijn buurman en wij, met de toezegging en goedgekeurde tekening, hadden pech terwijl de buurman nog geen aanvraag had ingediend en het ook daarom geen punt van de agenda was!
Met de overheersende secretaris was daags erna niet meer te praten want, zo zei hij: “De benodigde papieren zijn ingevuld en al op de post gedaan.”
Maar niet alle gemeenteraadsleden waren het ermee eens met deze gang van zaken en daarom kwam er ook in de krant te staan VERLIEFD PAARTJE DOOR DE GEMEENTESECRETARIS GEDUPEERD.
Ook nu is er nog geen bouwgrond te krijgen. En is het nog steeds het zelfde liedje: zelf maar zoeken!
