Toen de geallieerde macht in het luchtruim groeide werd het riskant voor de Luftwaffe om veel vliegtuigen op één vliegveld te concentreren. Rond de Fliegerhorst Volkel legde de Duitse bezetter daarom schaduwvliegveldjes aan bij Kessel, Boxmeer, Keent en De Rips.
Overdag werden op deze veldjes toestellen gestald. ’s Avonds vlogen ze terug naar Volkel om als nachtjager te worden ingezet.
Voor de aanleg van het schaduwveld bij de Rips vorderden de Duitsers in mei 1944 ruim 200 arbeiders. De burgemeesters van gemeenten in de buurt moesten deze leveren, maar werkten niet allemaal mee. Tien van hen werden hiervoor later zelfs gearresteerd en naar een concentratiekamp afgevoerd. De burgemeesters van Heeze, Geldrop, Bergeijk, Son en Breugel, Middelbeers en Bakel en Milheeze overleden in een kamp.
In juni 1944 had men, met veel dwang en dreiging, dan toch voldoende arbeiders beschikbaar. Maar van harte ging het niet. Op 3 juli overleed een arbeider, L. van Rooij uit Helmond, nadat hij door een geïrriteerde soldaat met een bajonet was doorstoken.
En toen had de Luftwaffe blijkbaar haast. Weilanden werden geëgaliseerd en sloten gedempt, maar zonder dat er drainage werd aangelegd. Half augustus 1944 was het vliegveld, met een baan van 1.400 meter, gebruiksklaar. De nachtjagers die op Volkel gestationeerd waren geweest, waren toen al naar Duitsland vertrokken. Veel gebruik is er dan ook niet gemaakt van De Rips. Op Dolle Dinsdag werd het vliegveld verlaten.
Op 11 september meldde het verzet, dat het vliegveld onklaar was gemaakt, maar niet werd bewaakt.
De Rips werd op 25 september 1944 bevrijd. Een dag later al werd de airstrip verkend door de Britse genie. Het vliegveld kreeg de codenaam B.84. De baan werd vergroot en met speciaal gaas werd een tijdelijke verharding aangelegd. Tenten werden gebruikt als onderhoudshangar en onderkomen voor het personeel. Al op 3 oktober landde de eerste Spitfire van de Canadese 126 Wing.
Vanaf De Rips werden 568 operationele vluchten uitgevoerd. Een zeer hoog aantal, want dit gebeurde bijna allemaal in vier dagen. Na een week al was de baan te modderig geworden. Een deel kwam zelfs blank te staan. De toestellen werden naar Volkel verplaatst en ook de tijdelijke baanverharding werd daar hergebruikt. De Rips bleef nog wel dienen als noodlandingsplaats.
De grond kreeg na de oorlog zijn agrarische bestemming terug. Er valt tegenwoordig niets meer te herkennen, dat nog aan het vliegveld herinnert.
Overdag werden op deze veldjes toestellen gestald. ’s Avonds vlogen ze terug naar 
De Rips werd op 25 september 1944 bevrijd. Een dag later al werd de airstrip verkend door de Britse genie. Het vliegveld kreeg de codenaam B.84. De baan werd vergroot en met speciaal gaas werd een tijdelijke verharding aangelegd. Tenten werden gebruikt als onderhoudshangar en onderkomen voor het personeel. Al op 3 oktober landde de eerste Spitfire van de Canadese 126 Wing.
