Hij was voerman van beroep en bij godsdienst stond ‘Roomsch’ vermeld. Wijnen was ongehuwd. Volgens het register zat hij een straf van vijf dagen uit wegens ‘moedwillige mishandeling’. Een straf die hem was opgelegd door de rechtbank op 21 februari van dat jaar, tijdens een zitting die nog een staartje zou krijgen. Wijnen had samen met twee andere jongemannen uit Wanroij, Lambert Walraven en Antoon Cornelissen, terechtgestaan. Op 13 januari 1878 hadden ze wat zitten drinken ten huize van ene Bouwmans. Ook Jan Verstegen was erbij geweest. Op een gegeven moment ging er een glas bier om. Wijnen en Verstegen kregen het daarover aan de stok en de laatste kreeg een klap in zijn gezicht. Daarna zou het drietal Verstegen hebben aangepakt en op de grond hebben gegooid. Verstegen had het voorval gemeld bij de politie en vertelde tijdens de rechtszitting, net als Bouwmans overigens, onder ede wat zich had afgespeeld. Wijnen, Walraven en Cornelissen ontkenden, maar de rechters geloofden de twee andere Wanroijnaren. Elk vijf dagen eenzame opsluiting, zo luidde het vonnis.
Valschen kerel
Daar was het bij gebleven, als de jongemannen niet in de trein naar huis in dezelfde coupé hadden gezeten. Tussen Boxtel en Mill, daar liep toen het befaamde Duitse Lijntje, kon Wijnen het niet laten. Tegen Verstegen zei hij dat die een valse verklaring had afgelegd. “Wat zijt gij toch een valschen kerel”, zei hij, luid, zodat iedereen in de wagon het kon horen. Opnieuw liet Verstegen het er niet bij zitten. Hij deed aangifte van laster en op 19 maart stond het hele Wanroijse gezelschap opnieuw in de rechtszaal. Wijnen kreeg er nog eens vijf dagen celstraf bij.
Het zou niet de laatste keer zijn dat de Wanroijse voerman voor de rechter stond. Op 5 maart 1883 pakten twee marechaussees hem in Uden bij zijn kladden. Volgens die twee, Hageman en De Greve, was de voerman dronken en was het voor zijn eigen veiligheid beter dat hij zijn roes zou uitslapen in de kerker onder het raadhuis. Maar daar had Wijnen geen trek in. Hij liet zich op de grond vallen, sloeg en schopte waar hij kon en krabde uiteindelijk De Greve in het gezicht.
Tóch niet dronken
Eenmaal voor de rechter gebracht, zei hij dat hij helemaal niet dronken was geweest. Hij had de nacht daarvoor niet geslapen, dat verklaarde waarom hij er beschonken had uitgezien, zo hield hij zijn rechters voor. En hij was bezorgd geweest om zijn kar met paard die voor de herberg stonden. Wie zou erop letten als hij in de cel van het raadhuis zat? Dat laatste, de zorg voor zijn paard en wagen, dat vonden de rechters wel een reden om van verzachtende omstandigheden te spreken. Maar hij had zich wel degelijk tegen politiemensen verzet en kreeg daarom zes dagen cel aan zijn broek.
Dat was de laatste keer dat Peter Wijnen met justitie in aanraking kwam. Hij had ook geen tijd meer voor drinkgelagen, zo lijkt het. Hij werd winkelier en koopman en hield er ook een café op na. Hij trouwde twee keer en verwekte 24 kinderen, waarvan er nogal wat al na een paar dagen overleden. Wijnen stierf op 28 december 1948, vier dagen voor zijn 93e verjaardag.
Dit verhaal is geschreven door journalist/schrijver Geurt Franzen (www.geurtfranzen.com) en verscheen eerder in dagblad De Gelderlander (www.dg.nl/maasland).
