Begin jaren '70, kort na de eerste acties van de nieuwe feministische beweging, verschoof het accent naar de bewustwording van vrouwen. Praatgroepen waren hierbij heel belangrijk. Door deelname ontdekten vrouwen dat veel van hun ervaringen gemeenschappelijk waren ('het persoonlijke is politiek'). Zij werden zich bewust van hun positie als vrouw.
Anita tijdens een uitje van haar praatgroep naar Parijs in 1978
Ook kregen de deelnemers behoefte om buiten de praatgroepen om zonder mannen samen te komen en activiteiten te ondernemen. Praatgroepen waren ook voor onze eigen emancipatie, als vrouwen die al volop in actie kwamen en initiatief namen, van belang. Bij Brood en Rozen, een vrouwengroep in 's-Hertogenbosch, besteedden wij er dan ook veel aandacht aan. Op trefcentrumavonden wierven wij voortdurend voor praatgroepen.
Onze aanpak was dat er bij de start van een nieuwe groep altijd twee Brood en Rozen vrouwen aanwezig waren. Dit om te voorkomen dat dezelfde fouten werden gemaakt als eerder in onze eigen praatgroepen. Gaandeweg bleek het nodig om er meer dan twee keer bij te zijn, en bij latere groepen bleek dat zelfs zes keer of nog meer te moeten zijn. We zochten naar oorzaken. Waarom konden wij het vroeger wél zonder begeleiding? Drongen we onze manier van werken te veel op, maakten we de groepen te afhankelijk?
Wat we wel zagen, was dat deze groepen anders waren dan de eerdere groepen en wijzelf. Veel van de vrouwen die nu kwamen, waren helemaal niet feministisch, in de zin dat er al gevoelens van solidariteit met andere vrouwen waren. Ook werden ze vaker gestuurd door artsen, psychiaters of maatschappelijk werkers, of ze kwamen via een stukje in een damesblad. Veel vrouwen bleken zodanig te zijn afgeknapt op hun leefsituatie en zaten zo diep in de put, dat ze eigenlijk eerst weken moesten spuien voor ze eraan toe waren om ook naar anderen te luisteren en op hen in te gaan. Wat ook een groot verschil was: in de eerste groepen hadden nogal wat vrouwen ervaring met therapieën en het werken met groepen.
We ontwikkelden daarom een andere manier van werken met een meer structurele begeleiding en een goede voorbereiding op een eventueel zelfstandig verdergaan. Ook stelden we ons de vraag of wel iedere vrouw geschikt was om aan een praatgroep deel te nemen. In de loop van de tijd ontwikkelden wij ons daarom meer in de richting van de FORT, en de feministische hulpverlening.
Reageer hieronder, deel je herinneringen aan de vrouwenbeweging en vul deze pagina aan! Foto's kun je sturen naar info@bhic.nl. Wij voegen ze dan hier toe. Vragen en opmerkingen kun je ook plaatsen op het forum.
Zie ook:
Anita Koster en Nel Willekens. ‘Ik lig onder, is ik dan onderwerp of lijdend voorwerp?’, in: Anja Meulenbelt, Ria van Hengel en An Luttikholt (eds.), Van binnen uit. Vrouwen over welzijnswerk en zelforganisatie (Amsterdam 1978) 189-201.
Wervingsbrochure voor een praatgroep in het wijkcentrum aan de Constant Permekelaan in Helmond.
Wat we wel zagen, was dat deze groepen anders waren dan de eerdere groepen en wijzelf. Veel van de vrouwen die nu kwamen, waren helemaal niet feministisch, in de zin dat er al gevoelens van solidariteit met andere vrouwen waren. Ook werden ze vaker gestuurd door artsen, psychiaters of maatschappelijk werkers, of ze kwamen via een stukje in een damesblad. Veel vrouwen bleken zodanig te zijn afgeknapt op hun leefsituatie en zaten zo diep in de put, dat ze eigenlijk eerst weken moesten spuien voor ze eraan toe waren om ook naar anderen te luisteren en op hen in te gaan. Wat ook een groot verschil was: in de eerste groepen hadden nogal wat vrouwen ervaring met therapieën en het werken met groepen.
We ontwikkelden daarom een andere manier van werken met een meer structurele begeleiding en een goede voorbereiding op een eventueel zelfstandig verdergaan. Ook stelden we ons de vraag of wel iedere vrouw geschikt was om aan een praatgroep deel te nemen. In de loop van de tijd ontwikkelden wij ons daarom meer in de richting van de 
