Vrouwentrefcentrum in Den Bosch

Op de thema-avonden kwamen steeds andere onderwerpen aan de orde zoals seksualiteit, werk, wonen, eenzaamheid in je relatie, jaloezie, feestdagen, derde wereld, consumeren, politiek, enzovoort. Deze thema-avonden werden over het algemeen drukker bezocht dan de café-avonden.

We denken dat veel vrouwen de thema-avonden als een goede ingang zagen om te durven komen. Want als je niemand kent, is het niet altijd even eenvoudig om met anderen aan de praat te komen. De opvang van nieuwe vrouwen probeerden we daarom zo goed mogelijk te regelen. We vroegen dan of er vrouwen voor het eerst waren en of zij meer informatie wilden of vragen aan Brood en Rozenvrouwen wilden stellen.

Meestal ontstond er dan een groep van acht tot tien vrouwen. We vroegen dan of ze alléén naar de thema-avond waren gekomen, of dat moeilijk was geweest en wat voor vrouwen ze hadden verwacht aan te treffen. ‘Heel fanatieke vrouwen, radicaal, die tegen mannen zijn en proberen iedereen zo ver te krijgen', zeiden sommige deelnemers dan. 'Dat ze hier allemaal lesbisch zijn’, vertelden anderen, wat dan door een paar vrouwen werd bevestigd, want ‘ja, dat lees je zo, hè?’

Een enkele keer bleek echter ook dat de man van sommige vrouwen er juist op had aangedrongen, dat ze zou gaan. En soms zei iemand, dat ze problemen had. Wij vertelden dan wat over onszelf en wat de reden was dat we dit soort activiteiten organiseerden. Als we dan ook iets vertelden over praatgroepen, werd daar soms sceptisch op gereageerd: ‘Wat heeft het voor zin om over je problemen te vertellen? Je moet toch weer naar huis. 'Nou', zei een ander dan, 'als je er nooit met iemand over praat, word je ook gek'. En dan zeiden wij bijvoorbeeld weer: 'Als je er niet samen over praat, denk je dat jij de enige bent en dat het alleen aan jezelf ligt, je eigen schuld is. Daarom is het belangrijk erover te praten. Dan hoor je misschien ook nog hoe anderen met zo’n probleem omgaan.' Enzovoort.

Soms trokken vrouwen dan zelf de conclusie: 'Eigenlijk is wat we nu doen net zo’n gespreksgroep. Gezellig, he?'

Op een gegeven moment werd het in het trefcentrum voller en voller. Ook op de gezelligheidsavonden. Daarom werd er serieus nagedacht over het opzetten van een eigen Bosch vrouwenhuis. Maar dat is een ander verhaal.

Verder lezen

Anita Koster en Nel Willekens, ‘Ik lig onder, is ik dan onderwerp of lijdend voorwerp?’, in: Anja Meulenbelt, Ria van Hengel en An Luttikholt (eds.), Van binnen uit. Vrouwen over welzijnswerk en zelforganisatie (Amsterdam 1978) 189-201.

Bekijk ook

Rebellerende vrouwen

Brood en Rozen

Het Bossche Vrouwenhuis

Vrouwenpraatgroepen