Watermuziek

Om daar te komen, plaats ik mijn voiture meestal op de parkeerplaats vóór de Hekellaan en wandel vervolgens langs “de Schroef”, die soms als een perpetuum mobile het water uit de singel omhoog draait en het plenzend in dezelfde gracht weer laat neerkomen. Meestal rest mij niet de tijd om daar langer bij stil te staan en strek ik de benen wat extra om op tijd plaats te kunnen nemen aan een tafeltje om tijdens de uitvoering mijn impressies te kunnen noteren. Het is echter verleidelijk om in de Rode Leeuw te gaan zitten en alles gade te slaan.

Het bleek een jonge, schone harpiste te zijn die, gesteund door enkele anderen, een fantastische voorstelling verzorgde. Aangezien een harp een behoorlijk zwaar te bespelen instrument is, liet ik me uitvoerig voorlichten over pedalen, klankkast en bediening van het geheel. Bewonderenswaardig.

Met een voldaan gevoel verliet ik na afloop het gebouw en keerde terug naar de Pettelaarseweg om mijn auto op te pikken. Het koesterende zonlicht was niet te versmaden, dus nam ik plaats op het buitenbalkon van de Rode Leeuw. Je zit er precies boven het water en kunt zonder probleem alle kuddetoeristen zien die door gidsherders in bootjes worden gedreven om een rondvaart te maken in het gebied of over de Binnendieze. Ik vermaakte me uitstekend en zag en hoorde de ex-leraren en onderwijzers die als gids optraden vol elan de eigen kennis over hun betalende volgelingen uitstrooien.

Voorts verbaasde ik me over de algemeen toegenomen lichaamsomvang van de doorsnee-medemens en verwachtte dat er wel eens een bootje ten onder zou gaan onder het totaal gewicht. Schiep ik er een onverholen genoegen in om dat te aanschouwen? Ik weet het niet, maar het bleef bij een wensdroom.

Voorzichtig leek mijn inwendige alter ego mij er aan te herinneren dat er iemand thuis zat om samen met mij te gaan dineren. Nadat de rekening was voldaan en ik nu met een melange van met de oren waargenomen en visuele gevoelens naar mijn auto slenterde, wilde ik me nog even trakteren op een weidse blik over het Bossche Broek en ging daarvoor bij het plantsoen rechtsaf.

Ooit was bij de belegering van de stad het hele land onder water gezet. Meer recentelijk was het gebied bij hoogwater nog onder komen te staan. Ik slenterde verder. Als een verrassing zag ik aan het einde van het plantsoen een beeld staan van een harpspeelster. Het figuurtje kwam sterk overeen met de jongedame die ik eerder had horen spelen. De snaren bleken echter waterstralen te zijn die klaterende geluiden voortbrachten. Een prachtig, zonovergoten Bossche Broek sloot deze indrukken keurig af, alvorens te genieten van een heerlijke maaltijd.