Het dorp ligt ten zuidwesten van Mill met Wanroij in het zuidoosten en Sint Hubert in het noordoosten.
Wilbertoord ligt een beetje afgezonderd van zijn omgeving. Het dorp heeft geen doorgaande wegen en wordt omsloten door landbouwgrond met daar doorheen kaarsrechte wegen, zoals die overal in de ontgonnen gebieden van de voormalige Peel te vinden zijn. Aan de oostkant ligt de bosrijke omgeving Molenheide.
Wilbertoord is een betrekkelijk jong dorp. In 1837 stonden er nog maar zes huizen en in 1891 waren het er nog steeds niet veel meer dan tien.
Door de ontginning van de Princepeel in de 19e eeuw, eerst door de familie Nering Bögel en later door Dominicus van Ophoven, ontstond er langzamerhand een heus dorp. Steeds meer mensen trokken naar de Princepeel en vestigden zich in de voormalige Ammanspeel of Ambtmanspeel. In 1928 werd er een drieklassige school gesticht. Er kwam een noodkerkje dat later door nieuwbouw vervangen werd. 
Naam
In 1942 werd de Vereniging Wilbertoord opgericht. De vereniging hield collecten en zette zich enorm in voor de gemeenschap. Wilbertoord werd in die tijd nog “Peeldorp” genoemd, wat op zijn hoogst een nietszeggende naam genoemd mag worden.
Op zoek naar een nieuwe naam is inspiratie gezocht bij de patroonheilige van het moederdorp Mill, Sint Willibrord. In de volksmond heette die Wilbert, zodat Wilbertoord uiteindelijk de officiële naam werd voor het nieuwe dorp.
Middelen van bestaan
De ruim 1.100 inwoners van Wilbertoord van anno 2008 vormen een veelvoud van het aantal in 1837. En er zijn meer verschillen: vonden toen de meesten een bestaan in de landbouw, nu werken de meeste mensen in de industriële sector of in de dienstverlening. En velen werken dan ook niet meer in of in de buurt van het dorp.
De turf- of klotsteker
Het beeld van “De turfsteker” midden in het dorp herinnert aan de begintijd, toen de heide van de Princepeel letterlijk op de schop ging.
Typisch Wilbertoord
De “Vereniging Wilbertoord” omschrijft Wilbertoord als volgt: “Een gemeenschap van mensen die zich sterk onderling verbonden voelt, die met elkaar de hoogte- en dieptepunten van het leven beleven, dus elkaar kennen en met elkaars lot begaan zijn. Wier woningen gegroepeerd zijn om een centrum. Waarbinnen men iedereen kent en iedereen gekend en herkend wordt als menselijke persoonlijkheid. Waar men elkaar zoekt en weet te vinden, ook de verenigingen, voor allerlei activiteiten. Een gemeenschap die iets specifiek eigens heeft.” Dat de Vereniging Wilbertoord momenteel 331 leden en 2 ereleden telt (ofwel 30% van de totale bevolking is lid), zegt wel iets over die gemeenschapszin.
