Wim Suurbier was van 1964 tot 1977 de spijkerharde linksback van Ajax. Het Ajax dat in die tijd een mondiale topclub was: behalve zeven landskampioenschappen en vier KNVB-bekers won Ajax met Suurbier in de gelederen ook de Intertoto Cup, twee keer de UEFA Supercup, drie keer de Europa Cup én de Wereldbeker.
Uiteraard haalde Suurbier ook het Nederlands Elftal, waarvoor hij 60 keer speelde, en waarin hij tijdens de succesvolle WK’s van 1974 en 1978 en het EK van 1976 te bewonderen was. Na zijn jaren bij Ajax heeft Suurbier nog 10 jaar in vooral Amerika gevoetbald, totdat een ernstige blessure hem op 42-jarige leeftijd (!) dwong te stoppen. Ziehier een fabelachtige voetballoopbaan in een notendop.
Suurbier is altijd een razendsnelle speler geweest. In zijn tijd onbetwist en veruit de snelste voetballer van Nederland en volgens kenners ook wereldwijd zéker in de top 5. Combineer die snelheid met zijn ijzeren conditie, zijn bijna onverwoestbaar lichaam (Suurbier was nagenoeg nooit geblesseerd), zijn allesverzengende wil om te winnen, zijn ijzige kalmte, zijn meedogenloze instelling en zeker ook de eindeloos herhaalde tactische lessen van trainer Rinus Michels en je hebt uiteindelijk een voetballer die je echt niet tegen je wilt hebben.
Vooral als junior speelde Suurbier om het even waar: links, rechts, centraal. Hij kon uitstekend verdedigen maar was ook een prima spits. Uiteindelijk werd de verdediging zijn terrein. Dankzij zijn snelheid, conditie, opbouwende kwaliteiten en onstuitbare drang naar voren, wordt Suurbier gezien als de eerste moderne back van Nederland.
De geboren Eindhovenaar Suurbier heeft nooit voor een Brabantse club gespeeld, en daarom zullen weinig mensen zich realiseren dat hij een echte Brabander is. Niet zoveel stemmen voor het Brabants Elftal van de Eeuw daardoor, maar wij willen en kunnen toch echt niet om hem heen en plaatsen hem daarom toch op onze reservebank.
