Zuster Bartje, zoals ze genoemd werd, was hoofd van de kloosterhuishouding van de Franciscanessen in de Molenstraat. Van 1960 tot en met 1985 woonde en werkte zij in Woudrichem. Bartholomea van Vliet werd geboren in Leidschendam en overleed in Huize Portiuncula in Wijchen (Gelderland). Bij haar afscheid van Woerkom in 1985 werd ze door de carnavalsvereniging uitgeroepen tot Vrouw van het Jaar, uit dankbaarheid voor wat de zusters in de loop der jaren voor Woudrichem hadden gedaan.
De zusters waren in Woudrichem terecht gekomen door toedoen van burgemeester A.G.A. Dingemans Wierts (1954-1962), die eind jaren vijftig de historische vesting weer in ere wilde herstellen. Eén van de projecten was het opknappen van het jachtslot van Jacoba van Beieren. Jacoba had dit slot in de eerste decennia van de vijftiende eeuw aan religieuzen geschonken en in de volksmond heette het pand nog altijd ‘het klooster’.
Om het gebouw weer een functie te geven, ging burgemeester Dingemans Wierts in overleg met pastoor Baselaar op zoek naar zusters. In 1958 namen de eerste drie zusters hun intrek in Woudrichem, in afwachting van het herstel van het oude ‘klooster’. In 1965 verhuisden de zusters vanuit de Hoogstraat naar het gerestaureerde Jacoba van Beierenhuis in de Molenstraat.
Toen was zuster Bartje al vijf jaar in Woudrichem. Zij had haar lagere-schooltijd doorgebracht bij de zusters Franciscanessen in Bennebroek. Bij een bruiloft kwam ze tot het inzicht dat het kloosterleven haar roeping was. “Maar juist op die bruiloft wist ik dat dit [het gehuwde leven] niet voor mij was wat mij van binnenuit bevredigde. De weg naar het andere leven begon uitzicht te bieden.” In 1946 legde ze de geloften van Gehoorzaamheid, Armoede en Maagdelijkheid af.
Zuster Bartje zag als haar eigenlijke roeping in Woudrichem: mens onder de mensen zijn. Niet afgesloten in een kloostergemeenschap, maar midden in de samenleving werken. De zusters Franciscanessen hadden in Woudrichem en omstreken de gezinszorg opgezet. En al was zuster Bartje verantwoordelijk voor de huishouding van het klooster, ook haar activiteiten waren maatschappelijk en sociaal van grote invloed. De mensen in Woudrichem droegen haar op handen en het klooster werd mede dankzij haar gezien als opvangplek. Zij ervoer dat zelf ook zo: “dat werk tussen de mensen was heerlijk, een verrijking. Vooral ook de omgang met de andersdenkenden, je leerde elkaar kennen en waarderen.”
Molenstraat 2 in Woudrichem (Otter/Wikimedia Commons)
Als hoofd van de kloosterhuishouding bood zuster Bartje eenieder een luisterend oor. Door de maatschappelijke zorg die zij zo informeel bood, was zij steun voor velen in nood. Zuster Bartje maakte door haar instelling van een gesloten instituut, wat het klooster eigenlijk was, een Open Huis, waar iedere vestingbewoner altijd welkom was. Ook bijna 30 jaar na haar vertrek uit Woudrichem spreken mensen nog steeds met warmte over haar.
In 1985 werd het klooster gesloten (er waren te weinig nonnen overgebleven) en verhuisde zuster Bartje naar een klooster in Wijchen. In 1993 publiceerde zij haar herinneringen aan 25 jaar arbeid in Woudrichem onder de titel Lief en Leed zijn deelbaar : zusters Franciscanessen te Woudrichem (Woudrichem 1993).
De zusters waren in Woudrichem terecht gekomen door toedoen van burgemeester A.G.A. Dingemans Wierts (1954-1962), die eind jaren vijftig de historische vesting weer in ere wilde herstellen. Eén van de projecten was het opknappen van het jachtslot van 
