Zwemwater

Niet alleen daarom, maar ook is het een voortreffelijke gelegenheid geweest om te leren zwemmen. Zeker zo rond de jaren zestig, toen er nog amper overdekte zwembaden werden gebouwd, was open water de enige mogelijkheid om de zwemkunst meester te worden. Het water oefende een mysterieuze aantrekkingskracht op mij uit en in de vroege uren was ik ’s ochtends aanwezig om te oefenen.

Toen ik het beheerste, kende ik geen grenzen en benutte elk vrij moment om te genieten van de vrijheid die deze sport met zich mee brengt. Met grote regelmaat vergrootte ik mijn vaardigheden en van schoolslag en rugslag werd al snel overgegaan in het ondernemen van pogingen om de vrije slag en rugcrawl onder de knie te krijgen.

Het ging streeds beter en uiteindelijk werd het de kunst om snel en nog sneller door het water te klieven. Met grote vreugde zag ik dat klasgenoten die mij fysiek de baas waren geweest, in toenemende mate vreesachtige trekken begonnen te vertonen zodra ik hen in het bad tegenkwam. Het werd voor mij onbegrijpelijk dat mensen die konden zwemmen niet met plezier elk vrij moment genoten in het water.

Samen met een vriend maakte ik er een gewoonte van om in de vroege ochtenduren een aantal baantjes te trekken. Het moet een vreugde zijn geweest voor mijn ouders om te zien dat mijn ontwikkeling, ook sportief, keurig verliep. Het waren een aantal geweldige seizoenen.

Op een ochtend dook ik in het water en ploeterde een eind naar het midden vanwaar je meende dat het aan de grens van de eenzaamheid leunde. Daar kreeg ik het benauwd. Mijn hoofd leek vol water te zitten, het denken werd bemoeilijkt, het maken van zwembewegingen werd moeizaam en de adem schroeide door mijn longen. Alles was vertraagd. Het opheffen van mijn armen leek onmogelijk.

Ik was te ver van iedereen af om tekens te geven. Het besef dat het gevaar van verdrinking tot de mogelijkheden behoorde, had ik nooit gehad en onbewust dwong ik me rustig met een schoolslag terug te zwemmen naar de kant. Het was dodelijk vermoeiend. Nog nooit was me dit overkomen. Mijn bewegingen namen af, het tempo liep terug en de afstand naar de kant leek steeds verder weg. Mijn verstand ging op nul. De automatische bewegingen voelden als schier onmogelijke lichaamsoefeningen aan. Overleven in plaats van beleven en uitleven. Na een eindeloze strijd wist ik aan de oever te komen.

Als in een droom trok ik mijn kleren aan en zeulde met mijn lichaam huiswaarts. De arts die er bij werd geroepen constateerde een zware longontsteking. Uitgeteld brak een lange periode zonder zwemwater aan.