Natuurlijk kan ik me pastoor Aldenhuisen nog goed voor de geest halen. Ik was misdienaar bij hem en kreeg ook godsdienstlessen op de lager school van hem. Wanneer hij binnenkwam in de les probeerde hij altijd van een afstand zijn zwarte hoed op de losstaande kapstok te mikken. En wij natuurlijk klappen als het hem gelukt was. Hij kon goed vertellen. Hij had een broer die pastoor was in Manilla in de Filipijnen. Daar is hij in de zestiger jaren ook op bezoek geweest. Hij beloofde voor ons een katapult mee te brengen. Dat is er echter niet van gekomen. Hij was een echte natuurliefhebber. Ik herinner me nog het verhaal dat hij een dode uil had gevonden in het bos, die hij mee naar huis nam om hem te laten opzetten. onderweg werd hij betrapt door de plaatselijke veldwachter die hem op de bon slingerde, omdat het niet geoorloofd was (dode) dieren mee naar huis te nemen. de zaak kwam zelfs voor het gerecht waar Aldenhuijsen ervan beticht werd een "Kransuil" illegaal vervoerd te hebben. Toen de pastoor aantoonde dat er weliswaar "Ransuilen" bestonden maar geen "Kransuilen" en dat hij die dus ook niet vervoerd kon hebben, werd hij vrijgesproken.
Toen ik op een zondagmiddag eens het lof (plechtigheid waarbij "Het Allerheiligste" werd uitgestald in een monstrans en het rozenhoedje werd gebeden en werd gezongen) moest dienen bleek de organist (meester Gerard Peters) niet aanwezig te zijn zodat kapelaan Vallinga die gelovigen dirigeerde ze maar a capella liet zingen. Bij het "Tantum ergo" (bekende sacramentshymne) klonk opeens toch orgelmuziek vanuit het doksaal. Peters was gearriveerd vanuit de kroeg, want hij hield wel van een slok. Aldenhuijsen echter draaide zich verstoord om en schreeuwde naar boven: "nauw hoeft het niet meer!!!".
Hij was altijd haastig. zo gauw we aan het einde van de uitvaartplechtigheid achter de coniferen van het kerkhof waren verdwenen en niet meer zichtbaar voor de treurende familie aan het graf, riep hij: "vlugger, vlugger", om ons aan te manen door te lopen. Bij de achterdeur van de sacristie aangekomen riep hij: "Voetenvegen!!" Ik ben ooit bijna in een graf gevallen. Ik liep voorop met een flambouw en moest van het hoofdeind van het graf gaan staan. achter mij liep de misdienaar met het kruis en daarachter weer een flambouwdrager, gevolgd door de pastoor. Het graf was van een echtpaar waarvan de man al was overleden en men had kennelijk moeten zoeken naar de juiste plaats voor de vrouw. vandaar dat alles niet erg gelijk was. Toen ik in de grafkuil dreigde te vallen was mijn reactie juist de andere kant uit te springen waarbij ik met mijn flambouw op de zandhoop ernaast belandde. Ik hoor Aldenhuijsen nog luid roepen: "Jongen ge het geluk gehad".
Met Pinksteren diende wij de plechtige hoogmis en dan lag er altijd een groot rood tapijt op het priesterkoor. Toen mijn vriend Jan van Maasakkers tijdens de Mis het deksel van het wierookvat optrok om de pastoor de gelegenheid te geven wierookkorrels vanuit het scheepje dat ik droeg op het kooltje te strooien kantelde - omdat de ketting bleef hangen - het bakje en viel het kooltje op het kostbare tapijt. "Oe m'n tapijt", riep Aldenhuijsen luid en zonder een moment te aarzelen en gedreven door de schrik pakte Jan het kooltje met zijn blote handen en gooide het snel in het bakje. In de sacristie vroeg Aldenhuijsen belangstellend of hij zijn handen niet had verbrand. Dat was niet het geval. EEN WONDER dus !!!!
Wanneer het weer tijd was voor de Sacramentsprocessie werd er onder leiding van de pastoor een bloementapijt op het kerkplein gelegd. Eerst werd een bekisting gemaakt waarin geel zand werd gestort. Dan werden daarin door Aldenhuijsen van karton gemaakte afbeeldingen gelegd die precies aangaven waar en met welke kleur de bloemen moesten worden gelegd. Er ontstond een waar kunstwerk, waar alleen de pastoor als drager van de monstrans met Het Allerheiligste overheen mocht lopen. Op een goede middag, een paar dagen voor de sacramentsprocessie, verscheen hij plotseling in de klas waar wij les hadden. "Hans, Jan (van Maasakkers) en Gerard (Habraken)" , riep hij, "kom eens mee". Wij kregen de instructie om ergens in een boeren wei, die hij precies aanwees, witte klaver te gaan plukken, want die kwam hij nog te kort. Dat vonden we natuurlijk veel interessanter dan de les verder volgen.
Een aantal kinderen waren toch een beetje bang voor hem. zo heb ik hem eens, toen een aantal jongens zaten te klieren in de kerkbanken tijdens de zogenaamde kinderbiecht, plotseling de biechtstoel zien verlaten om er eentje een oorvijg te verkopen. Ik ging echter altijd juist bij hem biechten, want het voordeel was dat die biecht maar kort duurde en je je niet hoefde af te pijnigen om nog meer ongerechtigheden te bedenken, want na een paar zonden opgesomd te hebben, riep hij altijd: "zo is het wel genoeg" en gaf je de opdracht om de zogenaamde oefening van berouw te bidden, sloeg dan snel de zegen en gaf je een kleine zogenaamde penitentie op. Ieder jaar versierde hij ook de paaskaars met motieven uitgevoerd in was.
Een indrukwekkende man, artistiek zeer begaafd in woord en (schilder)kunst.
Het portret is geschilderd door Sierk Schröder in 1948 en bevindt zich in de pastorie van de Sint Clemenskerk in Nuenen
