Karin Farla
zei op 31 juli 2021 om 23:29
Ach...pastoor van Arendonk.
Wat denk ik nog regelmatig aan hem
In zijn zwarte toga en (Don Camillo) hoed met kwastjes en rond brilletje op.
Hij rook altijd naar sigaar...maar die had hij dan ook altijd in zijn mond.
Als hij bij ons thuis op huisbezoek kwam, mocht hij in de voorkamer zitten en kreeg hij een borrel en een sigaar.
En dan zei hij tegen mijn moeder ( die al 4 kinderen had)...moeder F......wordt het eens geen tijd dat er weer n kindje bijkomt..?
Ongelooflijk....dat kun je je nu toch niet meer voorstellen.
Zondags droeg hij de mis met elle lange preken.
Hij woonde in de pastorie uiteraard en mijn zus en ik moesten daar weleens oppassen...op het huis...als de pastoor en kapelaan Oomen , nadien Don, weg waren.
Kapelaan Don was een hele aardige man.
De huishoudster was Toos Mens. Een ferme dame die van aanpakken wist.
De biecht kan ik me ook nog goed herinneren. Dat akelige gedoe...gefluister...in zo'n donker hokje met een gordijn ervoor. En je moest verzinnen wat je gedaan had...want ja...wat is een zonde als je 6 jaar bent?
Hij , de pastoor,kwam ook vaak de school even binnen lopen....de Mariaschool aan de Overakkerstraat ook. En dan de hele klas in koor ... Dag meneer pastoor!
Het nonnenklooster herinner ik me ook heel goed. Ik heb heel lang elke dag na school, op mijn fietsje, boodschappen gedaan voor de nonnekes. Wat een vroom kind was ik toch...hahaha...zwaar katholieke ouders...daar lag het aan hoor. Ook gingen we weleens kruisbessen plukken voor de nonnekes , op zaterdag....in hun grote tuin achter het klooster.
Ik was toen 9 jaar en mijn zus 14. Kinderarbeit?
Maar op zich wel leuke herinneringen..het zaaltje....het papschooltje.....toneelspelen vanuit de Mariaschool...'s morgens na de ochtendmis van 7.00 uur ging je daar je boterhammetjes opeten en schonken de nonnen uit een hele grote ketel warme thee....Nadien copacabana de soos....
Het goeie ouwe Ginneken / Mariaveld / Blauwe Kei/ IJpelaar(in wording).
Fijne omgeving om op te groeien en ik kom er nog heel graag. Het voelt nog steeds als "thuis".
Karin Farla
Wat denk ik nog regelmatig aan hem
In zijn zwarte toga en (Don Camillo) hoed met kwastjes en rond brilletje op.
Hij rook altijd naar sigaar...maar die had hij dan ook altijd in zijn mond.
Als hij bij ons thuis op huisbezoek kwam, mocht hij in de voorkamer zitten en kreeg hij een borrel en een sigaar.
En dan zei hij tegen mijn moeder ( die al 4 kinderen had)...moeder F......wordt het eens geen tijd dat er weer n kindje bijkomt..?
Ongelooflijk....dat kun je je nu toch niet meer voorstellen.
Zondags droeg hij de mis met elle lange preken.
Hij woonde in de pastorie uiteraard en mijn zus en ik moesten daar weleens oppassen...op het huis...als de pastoor en kapelaan Oomen , nadien Don, weg waren.
Kapelaan Don was een hele aardige man.
De huishoudster was Toos Mens. Een ferme dame die van aanpakken wist.
De biecht kan ik me ook nog goed herinneren. Dat akelige gedoe...gefluister...in zo'n donker hokje met een gordijn ervoor. En je moest verzinnen wat je gedaan had...want ja...wat is een zonde als je 6 jaar bent?
Hij , de pastoor,kwam ook vaak de school even binnen lopen....de Mariaschool aan de Overakkerstraat ook. En dan de hele klas in koor ... Dag meneer pastoor!
Het nonnenklooster herinner ik me ook heel goed. Ik heb heel lang elke dag na school, op mijn fietsje, boodschappen gedaan voor de nonnekes. Wat een vroom kind was ik toch...hahaha...zwaar katholieke ouders...daar lag het aan hoor. Ook gingen we weleens kruisbessen plukken voor de nonnekes , op zaterdag....in hun grote tuin achter het klooster.
Ik was toen 9 jaar en mijn zus 14. Kinderarbeit?
Maar op zich wel leuke herinneringen..het zaaltje....het papschooltje.....toneelspelen vanuit de Mariaschool...'s morgens na de ochtendmis van 7.00 uur ging je daar je boterhammetjes opeten en schonken de nonnen uit een hele grote ketel warme thee....Nadien copacabana de soos....
Het goeie ouwe Ginneken / Mariaveld / Blauwe Kei/ IJpelaar(in wording).
Fijne omgeving om op te groeien en ik kom er nog heel graag. Het voelt nog steeds als "thuis".
Karin Farla