Reageer op dit verhaal

Heb je al een account? Log in met je gegevens.

Heb je nog geen account? Plaats zonder inloggen, of Registreer een account

Help spam voorkomen en los de volgende som op:
Geef mij een andere som.

Reacties (16)

Gerard H.A.A. de Bie
Gerard H.A.A. de Bie zei op 25 februari 2016 om 11:26
Als je op het fotootje klikt Kom je bij de foto terecht in de BHIC - collectie en daar kun je die uitvergroten. Dan zie je onder het hout achter de ketel een metselwerk wat meer weg heeft van een overblijfsel van een wegkapelletje of zo iets dergelijks met sierborden. Dit lijkt op een samenraapsel van een al langer bestaand bouwwerkje daarbij een uit huis geplaatste stookketel met een constructie van boomstammen die men aan de rand van het bos of houtwal heeft gekapt. Vervolgens maakt de creatieveling er eind april 1989 ( dat staat bij de foto vermeld ) er een foto van. Wil nu de ware createur zich melden met eventueel uitleg. Zolang is het nu ook weer niet geleden.
Frans van de Pol zei op 25 februari 2016 om 08:56
Beste Joop,

Dank voor de leuke reactie op dit verhaaltje!
Dat we hier geen hooimijt zien was al tot ons doorgedrongen; vandaar ook die opmerking over het aanpassen van de beschrijving in de inleidende tekst.
We weten ook dat de ene hooimijt de andere niet is en dat het uiterlijk van hooibergen eveneens per regio kan verschillen.
U geeft mij de indruk dat u daar veel meer van weet dan wij. Als dat zo is, en als u die kennis wilt delen, dan wil ik u hierbij van harte uitnodigen om ons daar eens een klein artikeltje over te sturen, want er zullen vast meer mensen zijn die daarin geïnteresseerd zijn!
Mariët Bruggeman
Mariët Bruggeman bhic zei op 24 februari 2016 om 20:47
Ah, dan is het helemaal duidelijk; Bedankt!
Joop Steenbakkers zei op 24 februari 2016 om 09:48
Beste Mariët
Daar ben ik het helemaal mee eens. Het ging mij om het omhulsel, waarmede werd gesuggereerd dat het een hooimijt was.
Mariët Bruggeman
Mariët Bruggeman bhic zei op 23 februari 2016 om 15:47
Beste Joop, je verhaal is niet helemaal afgemaakt, maar de andere reacties spreken van een sopketel. Ben je het daar mee eens?
Joop Steenbakkers zei op 23 februari 2016 om 13:58
Beste Frans,
We zien op de foto geen hooimijt! In een hooimijt zie je geen stenen oven en/of gemetseld schoorsteenkanaal. Ook in een hooiberg - is iets anders als een hooimijt - zie je dat niet. Indien je dat wenst kan ik van allebei wel een foto e-mailen. Op je foto zie een getimmerd houten staketsel met daar tegenaan staken en rondhout gezet / gestapeld, waarschijnlijk omdat men geen andere afschermingsmaterialen had. Aan de bovenzijde zijn of lijken deze nog eens afgedekt.

Een hooimijt ziet er echt anders uit, dat is
Toos zei op 19 februari 2016 om 12:30
Als de witte was gewassen was dan was in hetzelfde sop de licht bonte was aan de beurt, dan donkerbont en als laatste se vieze overals.
Het vuil dreef dan op het inmiddels kouder geworden water.
mevrouw Van Uden (telefonisch) zei op 18 februari 2016 om 15:37
Bij ons stond de sopketel in de bijkeuken, met een schoorstenen pijp naar buiten om de rook af te voeren. Daar ging de was in, en dan moest je het water oppompen om de was in te laten koken. In de winter was het water ijskoud, dan was het zeker geen genoegen om te doen. Dan werd de ketel warm gestookt om de was te laten koken en dan ging er Sunlight zeep bij. Als de was dan had gekookt, was het wasgoed weer loeiheet. Dan moest je weer met speciale tangen alles eruit halen.

Was de was extra vuil, dan moest je eerst de kleding nog behandelen, vóórdat dit hele traject werd ingegaan. Zo achteraf begrijp je heel goed waarom mensen vaak maar één schone onderbroek in de week aantrokken! De was doen was een klus die de hele dag duurde; dat was intensief werk. Toch was zo'n koperen ketel voor de beter gesitueerden: als je minder geld had, dan deed je je was in teiltjes. Dus het was zeker al een vorm van vooruitgang.
mevrouw Meijs (telefonisch) zei op 18 februari 2016 om 12:12
Zo'n tent als op de foto: die zag je eigenlijk nergens. Een dergelijke ketel stond in een bakhuisje of in het washok. De hele stellage lijkt meer op een hooiruiter: een bouwwerkje dat ervoor zorgde dat het hooi niet op de grond lag.

Een dergelijke sopketel was aanvankelijk echt een luxe product. Eerste stookte je je was in 'den herd' in de huiskamer. Maar al dat gestook met hout zorgde ook voor veel vuiligheid in de huiskamer en dat moest dan weer worden opgedaan. Dus als je een zo'n ketel had, dan kon je die op een andere plek neerzetten en kreeg je niet zo'n rommel in huis. Ik had er geen maar mijn zus wel: daar ging je echt naar kijken naar zo'n nieuwigheid.
Marilou Nillesen
Marilou Nillesen bhic zei op 18 februari 2016 om 12:07
Bedankt voor je toelichting Toon: dan is dat ook weer helemaal duidelijk!
Toon Vorstenbosch zei op 18 februari 2016 om 11:20
Antwoord op de vraag van Marilou Nillesen; Inderdaad in die ketel werd het voer voor de varkens gekookt als dat klaar was dan werd de ketel goed schoon gemaakt en dan werd op Maandag daar de was in gekookt.
Het was een koperen ketel die was goed schoon te maken.
mevrouw Mettler (telefonisch) zei op 18 februari 2016 om 11:05
Vroeger hadden we een schuur bij ons huis (nu zou je dat de berging noemen) en daarin stond een schouw, met de ketel erin. Mijn vader zorgde voor het hout om te stoken en mijn moeder pompte zondagavond al emmers water die ze met groene zeep in de ketel deed. De witte was ging erbij en dan ging mijn moeder aan de slag. Eerst met een stok roeren en dan koken. Ze was echt heel proper, die was moest wit zijn. Dus de volgende dag - maandag - moest die was nog een keer worden gedaan. Dan ging het goed in een houten wasmachine die je met de hand moest draaien. Als dat was gebeurd, moest het wasgoed worden gebleekt op het gras. Als bijna droog was, maakte mijn moeder het nat met de gieter en daarna moest het nog gespoeld: het was echt heel veel werk.

Ik ben nu 88 en ik trouwde op mijn 23ste. Toen heb ik nog een jaar of vijf met die houten wasmachine gewerkt voordat er een echte machine kwam, een Wasco. Ja, we mogen wel eens stilstaan bij het feit hoe goed we het nu hebben . Want vroeger was dat huishouden zo intensief, daar kunnen we ons nu haast niets meer bij voorstellen.
Marilou Nillesen
Marilou Nillesen bhic zei op 18 februari 2016 om 10:59
Mooie herinneringen, Toon, en ik kan me voorstellen dat die appels heerlijk waren! Ik heb nog één vraag (maar misschien lees ik het niet goed, hoor): ging nu in diezelfde ketel waarin de was werd gedaan óók het voer voor de varkens?
Toon Vorstenbosch zei op 18 februari 2016 om 10:37
Bij ons thuis hadden wij een klein boerderijtje, en we hadden ook een ketel
( fornuis) die stond in het achterste deel van het huis op in de stal . Dit is een luxe uitvoering bij de boeren was er meestal een ketel gemaakt van steen gemetseld met een koperen ketel er in waar onder hout gestookt werd.
ze noemden dat het fornuis hierin werd op maandag de was in gekookt, daarna werd er het voer voor de varkens gekookt kleine boertjes hadden meestal een of twee varkens, het voer werd na het afkoelen in een grote ton bewaard zodat de ketel weer schoon gemaakt kon worden voor de was.
Onder bij het vuur legden wij appels in zilverpapier die dan gepoft werden en die waren heerlijk.
Frans van de Pol zei op 12 februari 2016 om 10:54
Dag Gerard,

Bedankt voor deze leuke reactie!
Wij durven er echt geen weddenschap op af te sluiten, maar wij wisten niet beter of dit is een sopketel. Een ketel voor het koken van dierenvoer dus, al is het dan inderdaad wel een luxe uitgevoerd exemplaar.
Jouw verhaal klinkt echter ook heel redelijk en wij zijn daarom razend benieuwd of er meer mensen zijn die ons iets over dit inmiddels toch wat geheimzinnige toestel kunnen vertellen.
Gerard H.A.A. de Bie
Gerard H.A.A. de Bie zei op 12 februari 2016 om 01:01
Ik weet niet wat hier gekookt werd en het kan best hier voor bovengenoemde gebruikt zijn. Maar ik weet een ding wel nl. dat mijn moeder in de jaren 50 / begin jaren 60 in precies dezelfde soort ketel de was deed koken in 'het stookhok' en die werd ook inderdaad met hout heetgestookt. Daarna werd het buiten door de wringer gedraaid om zoveel mogelijk vocht eruit te persen. De witte was werd daarna in een teil met koud water gedompeld waarin met een blokje blauwsel in een netje een beetje werd opgelost om vervolgens met een stalen -plomper- of -zomper- de was onder water te drukken. Daarna werd de witte was op de bleek (=grasplek achter het huis) gelegd. Zo kregen we helder(blauw)witte frisse lakens bijvoorbeeld. Tenminste zo meen ik het me te herinneren.