Wat leuk, al die positieve herinneringen aan de kermis in Beers én aan burgemeester Van Raay! Bedankt voor het delen van jouw grappige anekdote, Mariette! Ton, ook heel erg bedankt voor alle informatie over deze foto, heel fijn!

Toen wij vroeger in de Burgemeester van Raaystraat woonden stond mijn kleine dochtertje vaak voor het raam te kijken. Als de burgemeester, die toen al met pensioen was, zijn dagelijkse wandelingetje maakte zwaaide hij altijd even met zijn wandelstok naar haar. Mijn dochter riep dan naar blij: " Mama, daar is burgemeester van Raaystraat"!

Ton, ik heb beide heren heel goed gekend en ben het helemaal met je eens. Laat dat vooral gezegd zijn. Met Cees heb ik heel veel te maken gehad.

Albert ik weet niet of jij hem gekend hebt.
Burgemeester van Raay was burgemeester van de hele gemeente, daar was Linden een deel en van dat was zijn "belang". Zijn zoon Kees heb goed gekend, die was twee jaar jonger dan ik. Wij gingen daar vaak thuis spelen. De hele
villa en tuin waren speelplaats, van de kelder tot de zolder. Ik zou daar in het donker nog de weg in weten. Reuze aardige mensen, ook zijn vrouw.
De burgemeester was een zoon van het dorp. Zo gedroeg hij zich ook.
Hij was even oud als mijn vader, sprak de meeste mensen aan bij de
voornaam en in ons dialect. Heel gemoedelijk met een laconiek gevoel voor humor. Er zullen nu nog wel mensen in Beers zijn dat kunnen beamen.

Dan had de burgemeester waarschijnlijk (familie)belangen in Linden. Waarschijnlijk heb jij ook zijn zoon Cees van Raay gekend, want die is later in Linden gaan wonen. Hij is enkele jaren geleden overleden.

Ik ben daar geboren in 1937. In de oorlog was er geen kermis natuurlijk, maar al spoedig daarna weer wel. De weg, waar de kraam te zien is, heet nu Kruisstraat, tijdens de oorlogsjaren nog een paadje. Breed genoeg om te fietsen.
De paal, die te zien is, is daar speciaal neergezet voor de stroomvoorziening van de kermis. (Volgens mijn zus Mariette leunt Wim Thijssen ertegen.)
Het kermisterrein is nu volgebouwd. Het wordt nu begrensd door de Venstraat (links op de foto), Kruisstraat en Gildeweg. Het paadje (Kruisstraat) liep naar bakker Kersten, op de hoek van de Gildeweg, Aan de Gildeweg ook stond nog het bedrijf van Jan Aldenhoven de kolenboer. Vanaf de plek, waar de mallemolen staat waren die twee huizen aan de Gildeweg te zien.
Dat zusters uit Grave naar Beers kwamen, kon ik me bij het zien van de foto weer herinneren. De blonde jongen, die naar rechts kijkt, vooraan op, is Wim Jans, hij was een beetje jonger dan ik. We zijn jaren bevriend geweest. Hij emigreerde naar Australie en is onlangs gestorven.
Veel stond er niet op de kermis, vergeleken met andere plaatsen. Wel een mallemolen en schommels. Waarschijnlijk ook wat kramen, waarvan ik me alleen de viskraam van Vrijhof uit Veghel nog kan herinneren , omdat het er met grote letters opstond. Voor mij is het sindsdien geen kermis als er geen viskraam staat. En natuurlijk het draaiorgel van de mallemolen. Na een paar dagen kermis kende je het hele repertoire; meest wat ze licht-klassiek noemen, operette. Nu ken ik sommige melodieen nog, trouwens.
Frites waren, vreemd genoeg, nog niet in deze streken doorgedrongen.
Voor kinderen was een extra leuke omstandigheid, het kijken naar de opbouw van de mallemolen, de schommels en niet te vergeten de danstenten.
De mallemolen was meen ik van Verstappen. Die kwamen ieder jaar terug. Ik herinner mij dat ze een paar kinderen hadden, ongeveer van mijn leeftijd.
Jaren later zat ik naar een interview te kijken op TV. Daar was een professor, wiskunde meen ik, uit Utrecht, aan het woord. Hij vertelde dat zijn ouders vroeger op de kermis in Beers stonden. “Wij kwamen daar graag”, zei hij. “Burgemeester van Raay vroeg niet veel/of geen staangeld, maar dan moesten we wel de zondag, daarop met de mallemolen in Linden gaan staan, dan hadden de kinderen daar ook kermis.” (In Linden stonden maar een stuk of
wat huizen.)
Aardig van de burgemeester! Zo kende ik hem ook!

Leuk om te lezen, Gerard! Zelf kan ik hier natuurlijk niet over meepraten - ik kan me alleen maar kermissen herinneren op asfalt - maar er zullen vast meer mensen zijn die jouw herinneringen en jeugdsentiment zullen delen...

Wat mij opvalt ; dat, zeg maar tot begin jaren 70, de meeste Kermis - maar ook Circus - attracties, plaatsvonden op een wei - c.q. grasland. Daarna zie je het beduidend meer op (verharde) pleinen & straten. Ik weet niet of het met jeugdsentiment te maken heeft maar als ik een evenement (nog) op gras betreedt geeft me dat iets ongedwongen's; een gevoel van vrijheid; dichter bij de natuur waarschijnlijk. Ik zal vast niet de enigste zijn, want "You never walk alone" in iets op deze multi - bevolkte aarde : ( begint ook al een oud woord te worden lijkt het.)