Het verhaal van Jac Duis illustreert voortreffelijk wat een diepe
ellende "de Kerk" veroorzaakt heeft.
Geen wonder dat kloosters leeg staan en seminaries tot het verleden behoren.
Zijn wereld werd beheerst door ouderlijk huis, school en kerk.
Er was geen ontkomen aan de wreedheid van de RK instituties.

Jac, ik heb grote bewondering voor de wijze waarop je je verhaal uit de doeken doet. Voor de woorden die je kiest om deze zware tijd te beschrijven.

En ik ben vooral blij te lezen dat nu goed met je gaat. Bedankt voor het delen van deze indrukwekkende herinneringen.

We hadden thuis een boerderij, en alles draaide om het bedrijf. Weinig liefde en omdat ik de jongste van acht kinderen en fysiek "minnetjes" was werd ik hierbij minimaal ingezet. Voelde me buiten gesloten. Dat was de reden dat ik over de grenzen keek en via een schoolvriendje in het juvenaat belandde. Dacht, dan wordt ik tenminste iets. Maar dat viel vies tegen.
Heb met hangen en wurgen het juvenaat in Tilburg afgemaakt. Strenge discipline en had het gevoel dat ik geen kant op kon. Ben na 4 jaar ingetreden als postulant in Huize Padua in Boekel. Kreeg toen al een pij aan. Ik was wel iemand die voor zichzelf opkwam en dat leidde nogal eens tot problemen, maar daar liet ik me niet door beïnvloeden. In Boekel was het nog veel strenger en waren we overgeleverd aan regels en voorschriften. Ik was vaak zo moe, zeker na het heel vroeg opstaan, dat ik 's-middags een "slaapje" moest maken. Daarna was ik vaak niet te genieten. We sliepen op strozakken.
We moesten o.a. op zolder beddenmatrassen repareren en de inhoud daarvan (kapok) in een mangelmachine weer "bruikbaar" maken. Je mocht vaak niet met elkaar praten, op straffe van..... Later, toen ik novice werd ging ik werken op de klasafdeling van psychiatrische patiënten. Daar verbleven nogal veel priesters waar een vlekje op zat. Ik was er niet tegen opgewassen en nog steeds een fysiek "achterblijvertje". Ik werd ook regelmatig ziek om wat dan ook. Ben toen ook nog opgenomen en onderzocht in het ziekenhuis in Deurne. Konden niets vinden. Mocht nadien gaan werken op de administratieafdeling van Huize Padua. Mijn ouders mochten 1 maal per kwartaal op bezoek komen. Je kwam nooit in de echte wereld.
Wil het even hierbij laten.
(het gaat goed met me hoor, maar ik ben wel erg hard geworden, merk ik soms).

Ik schrijf nogal veel, maar dit is openbaar en ben daarom een beetje voorzichtig.....

Ah Jac, wat hartverscheurend om te lezen; ik kan me voorstellen dat zoiets diepe indruk op je heeft gemaakt. Ging het later - toen je wat ouder was - wel beter? En hoe bleven je ouders eronder?

Ben op 12 jarige leeftijd in 1953 naar Wolfslaar gekomen in juvenaat Mariahof. Het was een kasteel met een koetshuis dat lag aan de Wolfslaardreef te Breda. Het was een tijdelijk onderkomen voor juvenisten. Ben daar geweest vanaf augustus 1953 tot kerstmis 1953. In het nieuwe jaar gingen we naar Piusoord, Bredasebaan te Tilburg dat toen klaar was als juvenaat c.q. psychiatrische inrichting. (Is geruime tijd een sanatorium geweest).

Kan me noch goed herinneren dat ik dusdanig heimwee had in Wolfslaar dat ik er lichamelijk geruime tijd zwaar ziek werd. Woog iets van 35 kilo en lag geruime tijd op een ziekenkamer. Niets of niemand van mijn "eigen thuis" heb ik toen gezien. Een oudere juvenist moest mij verzorgen en deed dat prima. Tegen kerstmis was ik weer op de been en mocht ik voor het eerst naar huis. Toen ik begin 1954 weer terug moest, maar nu naar Tilburg , had ik een week van tevoren al buikpijn..........