Han Fens
zei op 19 maart 2019 om 15:26
Geboren in Raamsdonksveer, waar de fraters les gaven op een lagere school en een mulo. De fraters deden uiteraard de nodige moeite om kandidaten te werven voor hun congregatie. Bovendien vonden mijn ouders, en vooral mijn moeder , het een hele eer om een zoon te hebben die in het klooster ging. Daarnaast had ik een tante zuster, die mij heel trots als "student" betitelde. Dat deed me niet zoveel. Na toelatingsexamen gedaan te hebben op de kweekschool in Tilburg werd ik toegelaten tot de voorbereidende kweekschool (juvenaat) in Goirle.
Hoewel mij ouders nu niet bepaald financieel goed bedeeld waren, werd elk trimester honderd gulden afgedragen. Later besefte ik me maar al te goed dat dit een flinke financiële aderlating was voor mijn ouders. Nooit werd hierover maar een woord gerept.
Goirle betekende voor mij niet alleen ver van huis zijn, maar ook mijn familie, vriendjes en mijn voetbalclub missen waar ik zeer aangehecht was. Ik kreeg er natuurlijk wel wat voor terug. Dat besefte ik toen niet helemaal. Het feit dat ik de kans kreeg om te gaan studeren leek een buitenkansje. Het drong toen zeker nog niet tot me door dat ik op twaalfjarige leeftijd gekozen had voor een speciale levenswijze en voor een mooi beroep. Een hele beslissing op die leeftijd. En dat heeft me later zeker opgebroken.
Het leven op het juvenaat werd grotendeels ingevuld met lessen,studie en recreëren. En dat allemaal onder begeleiding. Weinig afwisseling of fantasie waren kenmerkend.
Een maal per trimester kreeg je bezoek, waarbij mijn ouders en mijn jongste broertje naar Goirle kwamen. Dat waren heuglijke dagen. Je liet trots (zeker de eerste keer) het gebouw zien, de slaapzaal, de refter en "natuurlijk|"de kapel. Daar hebben wij vele jeugdige uren doorgebracht. Natuurlijk gingen we even het dorp in, waarbij een kleine traktatie erg welkom was.
Daags voordat we op vakantie gingen werd de avond daarvoor de puntenlijst voorgelezen. Een spannende avond, vooral als je punten minder goed waren.
Natuurlijk waren er ook een aantal hoogtepunten door het jaar heen. Minstens één keer per schooljaar gingen we te voet naar Tilburg, naar de grote Kweekschool, waar studenten (want dat waren ze dan in onze ogen) een toneelstuk opvoerden. En vervolgens werd de uitwisseling tussen Tilburg en Goirle nog eens herhaald door een omgekeerde beweging. Dan ontvingen wij de kwekelingen uit Tilburg. Helaas werd ik zelden gekozen om mee op te treden. Jaloersheid speelde zeker mee.
Verder hadden we één maal per jaar een uitstapje. We gingen dan meestal voor een sportdag, of een spelletjes dag naar Sparrenhof (landgoed aan de Bredaseweg in Tilburg).
Een dan de topdag van het jaar de kermis, die steeds georganiseerd werd door de derde (examen) klas van het juvenaat.
En na drie jaar werd de studie op het juvenaat afgesloten met een schriftelijk en mondeling examen, zonder dat daar een diploma aan te pas kwam. Wie geslaagd was, ging het nieuwe schooljaar door naar het eerste jaar van de kweekschool in Tilburg. Ging je echter niet verder, dan stond je zonder diploma. Later is daar gelukkig verandering ingekomen.
Door de jaren heen was je erg betrokken bij het wel en wee van je mede-juvenisten. Ik herinner me dat een moeder van één van onze klasgenoten vrij plotseling was overleden. Dat heeft diepe indruk op mij gemaakt.
Maar ook wanneer medeleerlingen een andere keuze maakten, en bijvoorbeeld na de vakantie niet meer terug kwamen. Of wanneer men door het jaar plotseling vertrok, vaak zonder dat je daar iets van wist en zonder dat je afscheid kon nemen.
Zo leefde je als een kleine gemeenschap met elkaar mee.
De jaren dat ik op het juvenaat zat in Goirle, heb ik gelukkig nooit vervelende persoonlijke dingen meegemaakt, zaken die de laatste jaren nogal eens het nieuws halen. Maar ik spreek helemaal voor mezelf.
Na Goirle ben ik naar Tilburg gegaan. Misschien een volgende keer een vervolg .
Hoewel mij ouders nu niet bepaald financieel goed bedeeld waren, werd elk trimester honderd gulden afgedragen. Later besefte ik me maar al te goed dat dit een flinke financiële aderlating was voor mijn ouders. Nooit werd hierover maar een woord gerept.
Goirle betekende voor mij niet alleen ver van huis zijn, maar ook mijn familie, vriendjes en mijn voetbalclub missen waar ik zeer aangehecht was. Ik kreeg er natuurlijk wel wat voor terug. Dat besefte ik toen niet helemaal. Het feit dat ik de kans kreeg om te gaan studeren leek een buitenkansje. Het drong toen zeker nog niet tot me door dat ik op twaalfjarige leeftijd gekozen had voor een speciale levenswijze en voor een mooi beroep. Een hele beslissing op die leeftijd. En dat heeft me later zeker opgebroken.
Het leven op het juvenaat werd grotendeels ingevuld met lessen,studie en recreëren. En dat allemaal onder begeleiding. Weinig afwisseling of fantasie waren kenmerkend.
Een maal per trimester kreeg je bezoek, waarbij mijn ouders en mijn jongste broertje naar Goirle kwamen. Dat waren heuglijke dagen. Je liet trots (zeker de eerste keer) het gebouw zien, de slaapzaal, de refter en "natuurlijk|"de kapel. Daar hebben wij vele jeugdige uren doorgebracht. Natuurlijk gingen we even het dorp in, waarbij een kleine traktatie erg welkom was.
Daags voordat we op vakantie gingen werd de avond daarvoor de puntenlijst voorgelezen. Een spannende avond, vooral als je punten minder goed waren.
Natuurlijk waren er ook een aantal hoogtepunten door het jaar heen. Minstens één keer per schooljaar gingen we te voet naar Tilburg, naar de grote Kweekschool, waar studenten (want dat waren ze dan in onze ogen) een toneelstuk opvoerden. En vervolgens werd de uitwisseling tussen Tilburg en Goirle nog eens herhaald door een omgekeerde beweging. Dan ontvingen wij de kwekelingen uit Tilburg. Helaas werd ik zelden gekozen om mee op te treden. Jaloersheid speelde zeker mee.
Verder hadden we één maal per jaar een uitstapje. We gingen dan meestal voor een sportdag, of een spelletjes dag naar Sparrenhof (landgoed aan de Bredaseweg in Tilburg).
Een dan de topdag van het jaar de kermis, die steeds georganiseerd werd door de derde (examen) klas van het juvenaat.
En na drie jaar werd de studie op het juvenaat afgesloten met een schriftelijk en mondeling examen, zonder dat daar een diploma aan te pas kwam. Wie geslaagd was, ging het nieuwe schooljaar door naar het eerste jaar van de kweekschool in Tilburg. Ging je echter niet verder, dan stond je zonder diploma. Later is daar gelukkig verandering ingekomen.
Door de jaren heen was je erg betrokken bij het wel en wee van je mede-juvenisten. Ik herinner me dat een moeder van één van onze klasgenoten vrij plotseling was overleden. Dat heeft diepe indruk op mij gemaakt.
Maar ook wanneer medeleerlingen een andere keuze maakten, en bijvoorbeeld na de vakantie niet meer terug kwamen. Of wanneer men door het jaar plotseling vertrok, vaak zonder dat je daar iets van wist en zonder dat je afscheid kon nemen.
Zo leefde je als een kleine gemeenschap met elkaar mee.
De jaren dat ik op het juvenaat zat in Goirle, heb ik gelukkig nooit vervelende persoonlijke dingen meegemaakt, zaken die de laatste jaren nogal eens het nieuws halen. Maar ik spreek helemaal voor mezelf.
Na Goirle ben ik naar Tilburg gegaan. Misschien een volgende keer een vervolg .