Leo v.d. Heuvel vertelde het verhaal over Toon, een van de vaste gasten.
Als het werk erop zat en Toon fietste naar huis, dan draaide de fiets als vanzelf af naar het café. Toon zei dan: "Ik wil wel naar huis, maar de fiets niet."
Het café had ook een eigen team, Bichouse United, dat deelnam aan het cafévoetbal.

Wat een mooi verhaal Henk met een mooie beschrijving van dit café. Ik kan bijna de gezelligheid voelen als ik jouw herinneringen lees. Bedankt voor het delen!

Tot in de jaren '60 van de vorige eeuw trof je op diverse plekken in het buitengebied horecagelegenheden. Vaak vond de exploitatie plaats in combinatie met een andere bedrijfsactiviteit, meestal die van een agrarisch bedrijf. De locatie aan de Voordtstraat was een heel bijzondere, namelijk die van graanhandel en café. Nog meer bijzonder was dat direct aansluitend aan dit pand een kolenboer was gevestigd.
Beide ondernemingen werden gerund door Groothusen. Het café annex graanhandel door Frans (Fren in het Beugens dialect) en de kolenhandel door Gerrit. De woning van de kolenboer lag tussen de bedrijfsgebouwen. Deze combinatie is tot op heden van buitenaf nog steeds waarneembaar.
Het café had tot in de jaren '70 een bescheiden omvang. Zeg maar de omvang van een grote voorkamer.
Het gelag was voorzien van een bescheiden bar, tafeltjes en stoeltjes stonden op een houten vloer. Die vloer was dermate ver versleten dat er grote openingen zaten tussen de planken. Als je een muntje liet vallen was je hem kwijt.
Het café werd op bescheiden mate bezocht. Ik kan me herinneren dat als de bouwvakvakantie begon het heel erg druk was. De bouwvakkers hadden immers vakantiegeld gebeurd.
In de jaren '60 waren er erg veel kinderen in deze buurtschap: "De Molenhei".
Velen waren lid van de plaatselijke voetbalvereniging, destijds genaamd "Pr. Maria" (nu VIOS'38). De opstelling voor de diverse teams hing voor het raam. Daardoor was het ook een ontmoetingsplek voor de jeugd.
In de zomer kon je er een ijsje kopen. De vrieskist stond voor de deur.
Het café en de graanhandel zijn anno 2018 nog steeds in bedrijf. Kinderen van Fren en Truus exploiteren het bedrijfje. De kolenboer heeft met de komst van het aardgas het bijltje er bij neer moeten gooien. De gebouwen staan er nog precies zoals in de jaren '60. Een keurige vakindeling om menging van de diverse kolensoorten te voorkomen is waarneembaar.
De houtenvloer is vervangen door en tegelvloer en het café is in de jaren '70 uitgebreid en biedt daarmee plaats voor een biljardtafel. De jukebox is vervangen door een stereo-installatie.
De sfeer van destijds is echter behouden gebleven: knus en gezellig!