Ja, Maarten toeval of niet maar die gebeurtenis uit onze vroege jeugd staat me ook nog bij, maar dan wel uit mijn 'point-of-view'. Ik was jouw n.l ook kwijt en na 'n keer door de wilhelminastraat gelopen te hebben dacht ik; misschien is ie al naar huis. Dus ik vlug door 't pad langs 't kerkhof * , over 't grasveld ervoor, door jullie lange tuin naar jullie. Geen Maarten te bekennen. Ik weer terug naar de Wilhelminastraat. Ik weet nog dat de straatlampen al aan gingen
en de lucht richting Erp rood kleurde en dat ik licht in paniek was en door de straat roepen durfde ik niet. Toen ik uit eindelijk thuis kwam en 't verhaal opgewonde aan m'n moeder vertelde, stelde ze me gerust want ze had Maarten naar huis gebracht zien worden. Het moet zo rond eind jaren 50 misschien 1960 afgespeeld hebben. Ja , kleine gebeurtenis zou je zeggen maar voor kinderen als wij, in die tijd, die amper verder kwamen dan school, kerk en 'n straat verder bij Oma en in dit geval bij 'n oom & tante, 'n grote gebeurtenis die ook 'n diepe indruk heeft achtergelaten, dat blijkt.
* = waarschijnlijk enigste paadje in Boekel wat er nog uit onze kinderjaren over is.