Jee Piet Hein, wat moet het voor jou bijzonder zijn geweest om dan nu het verhaal van Gerard te lezen! Ik kan me voorstellen dat dat een vreemd soort bevestiging van je angsten als kind gaf. Of heb je dat heel anders ervaren?

Inderdaad een triest verhaal. Hierop inhakend het volgende:
Mijn ouders hadden, in 1951 tot 1956, in Helvoirt, achter cafe d'n Baai (destijds ook cafe Rijswijk geheten) een stukje grond waar wij, in een Oude Amsterdamse tram als zomerhuis, vaak verbleven. Als 2- tot 6- jarig kind was ik daar samen met mijn 3 -4 broers en 2 zussen. We kregen alle vrijheid om in het ruime gebied in en rond Helvoirt, Cromvoirt en De Drunense Duinen (nabij cafe Duinoord) rond te kunnen sjouwen. Bij goed weer waren we nagenoeg de hele dag in de Duinen. Het was er destijds nog niet zo druk en zeker niet gevaarlijk. Althans zo hebben wij dat altijd ervaren. Er was echter één stuk grond waarvan we wisten dat het er wel eens niet pluis zou kunnen zijn. Ons was namelijk verteld dat daar iemand vermoord zou zijn geweest. Het was een aangrenzend perceel. Ik kan me nog goed herinneren hoe angstig ik daar altijd was. Het was in het kinderhoofdje- stof voor de meest enge fantasieën. Dat bos leek mij ook altijd donkerder en enger dan de rest van de omgeving. De nabijheid van mijn broers en zussen en van mijn ouders (achterblijvend op het er naast gelegen perceel) zorgde dat ik mijn angst wel overwon. En zo is het een aantal jaren gegaan. Ik heb nooit geweten of het verhaal van de moord waar gebeurd was of dat het was verteld was om ons automatisch een bepaalde kant niet op te laten gaan....
Het verhaal van Gerard Veltman (17-4-2019) lezend weet ik nu dat het wel echt gebeurd was... Maar wel zo'n 30 jaar daar voor.

Wat een triest einde voor deze opzichter op leeftijd. En dat allemaal om een paar sparren!