Hmm, dat moet inderdaad een exceptionele man zijn geweest, Ton en Peter. Echt zo iemand die bij veel mensen indruk heeft gemaakt, dus we zijn benieuwd naar meer verhalen en herinneringen... Wie vult dit nog verder aan?

Inderdaad Ad en Peter, ik herinner me nu zijn naam weer: Dr Tjap Tjong.
Ook kan ik me nog herinneren dat ik door mijn moeder vroeg naar Dr Tjap Tjong werd gestuurd om een nummertje op te halen, later konden we dan terugkomen en hoefden zodoende niet er de gehele dag te zitten. Ook zijn humeur en smetvrees komen weer boven drijven!

Groeten, Ton

Een aantal dingen zijn wel herkenbaar. Zelf ben ik van 1950. De lagere school leek erg op een militair regime. Als linkshandige moest ik natuurlijk rechts schrijven wat eveneens tot veel geklieder leidde met de kroontjespen. Bij mij leidde dit tot verregaande onverschilligheid tov het onderwijs. Dr Tjap Jong vond ik een bijzondere (rare) man. Na 5 en een half uur wachten in de wachtkamer op een harde stoel was ik aan de beurt. Tjap Tjong dat mijn ogen te vermoeid waren en stelde voor om morgen terug te komen. Toen ik aanstalte maakte daar enig bezwaar tegen te hebben gromde hij het zijn jou ogen. De volgende dag (reis 30 km) hoefde ik maar een uur te wachten. En vanwege wat chronische problemen aan mijn ogen bleef dat de komende dagen tot een uur per keer beperkt. Zijn kamer was een zooitje. De secrataresse had een klein stukje van het bureau om te schrijven. Bij een onverwachte beweging kon zo maar een stapel papieren omvallen. De glazen die hij gebruikte zaten niet keurig in een bakje maar lagen op een hoop. Hij roerde er telkens in pakte het betreffende glas en maakte het eerst schoon. Hij had smetvrees. De telefoon werd opgepakt met een papiertje. Een bijzonder figuur maar erg bekwaam als oogarts begreep ik.Peter van den Berg

De oogarts in de Sint Jozefstraat in Den Bosch die hem een brilletje aangemeten heeft was Dr Tjap Tjong, ik heb er vroeger ook vele uren bij hem in de wachtkamer gezeten met een broer en twee zusjes een kundige man maar niet erg tactische.

Ah, wat een mooi streven, Jolanda. Juist door zijn leven vast te leggen - met daarin ongetwijfeld ook een rol voor zijn overleden broertje - richt je als het ware een soort monumentje voor hem op. Heel waardevol hoor! Veel dank voor je berichtje.

Het doet mij denken aan wijlen mijn stiefvader: het jongetje dat vóór hem, in het 13-koppige Brabantse gezin geboren werd, heette óók Jos, net als hij. Mijn stiefvader moet zo'n zelfde band hebben gevoeld met zijn voor-overleden broertje. Nu nog probeer ik het leven van mijn stiefvader op te schrijven.....

Wat een ongelooflijk ontroerend verhaal, Ton, ik ben er gewoon even stil van. Aangrijpend te lezen hoe je zo heb moeten knokken, die eerste jaren op school. En dat afgezet tegen het stille en onmetelijke verlies van je broertje bij wie je je verhaal kwijt kon; dat maakt je verhaal tot een heel indrukwekkend relaas.

Veel dank voor deze openhartige bijdrage, heel mooi dat je dat hier deelt.