D'r was ens in Sambek unne brave pastoor, die heuide zien schupkes vol iever,Die bouwde un moi kerkske, en prekte,hoe dukker hoe liever.
En hoop in den toore dor hing ie un klok, die klepte ovver wei en akker, as 'smerges de kuster an ut hennepzeel trok, heel sambek ja riep hij dan wakker.
ma iets toch-mok zegge- was nie in den haok: den brave pastoor haj vergeete zien klokske te zeegne; un pienlijke zaok, die um zwaor op ut hart het gezeete.
't Was kerstnaacht toen 't wonder geval is geschied; 't was wiendstil rondum 't haontje, de sterkes lachten zo hoog enzo wied't was kerstnaacht en hel scheen 't maontje
Ma heur, dor op ens in 't hart van de naacht, begint 't vervaorlijk te wejje.
De sturmwiend huult woest en mit raozende kracht, en wild got 't haontje ant drejje.
Och, hoe de pestoor uut ziene sluumer verschrok! Hoe ie zien hart vuulde ontstelle. Nog gekker, dor gut in de tooren de klok an 't luie,an 't kleppe, an 't belle!
Pestoor loert dur 't venster, hoe bonst um 't hart! En raoi us, wa zien dor zien ooge? N'n duvel, as 't roet van de ketel zo zwart, kumt hoog um den tooren gevlogen.
Twee oogen as vuur kieke gluurend int rond, zien start lot ie kronkele en krulle. 'n Aokelig geschries klinkt zo hels uut zien mond, as of de hel ging an't brulle.
Dan kruupt ie dur 't galmgat en griept in ziene bek, ut klokske en vliegt er mit hene. Hej draogt ovver de akkers hin op ziene nek, en toen is ie spoorloos verdweene.
D'r lag in 't Sambeks veld een moeras, dor wonde roeke en raave, De Lins hiette ut en begroeid was ut mit gras,dor hettie ut klokske begraave.
En iedere Kerstnaacht op slag van 12 uur, al raoze ok sturmigge buujje, Toch kumt er den duuvel mit ooge van vuur, ut Sambekse klokske wer luie.