xxx

JaJDat is nou toch ook toevallig dat ik wat artikelen zie over cafeteria Peulings, waar ik met mijn maten ook vvaak ben geweest om iets te eten. Dat was meestal in het weekend op zaterdag of zondag avond als we waren dansen bij b.v. danszaal de 'Morgenzon' dacht ik dat heette in Zeeland. We zorgden er dan voor dat we zo net voor sluitingstijd daar waren om alsnog te genieten van die heerlijke friet en fricandellen of bamiballen etc. Dat was die goede oude tijd. Dank aan de famielie Peuings voor de job well done. Groetjes, Ad Burgers. Australia.

Beste Frans,
heel erg bedankt voor je leuke verhaal over de aardappelen en ijsjes en frikandellen. Erg leuk om zo je herinneringen te mogen lezen!
Met vriendelijke groeten,

Nu ik de foto weer zie en de eerder gezonden reacties, wordt ik weer overvallen door een stukje nostalgie. We hadden in Grave eerst maar een cafetaria 'De Foeks" (Genevace). In de cafetaria van de fam. Peulings was alles wat nieuwer en er was ruimte om fatsoenlijk te zitten. En we konden dus kiezen. Het pand op de Arnoud van Gelderweg lag buiten het centrum. Als je voor het eerst een meisje wilde trakteren op een ijsje kon je dat vrijwel ongezien doen. Bij de 'Foeks' was er wel altijd iemand die je herkende. Sommige dingen blijven je altijd bij. In onze jeugd draaiden wij plaatjes in de jukebox. Bij Peulings zag je geen jukebox in de ruimte. Wel hing het keuzeboek aan de muur. De jukebox had men heel slim beneden in de kelder gezet. Ik had verkering achter de kazerne en bij die familie werden heel vaak de aardappelen voor Peulings geschild. Vaak werden die gehaald en gebracht door de vader van mevr. Peulings. Opa Schouten zoals hij daar werd genoemd, was commissaris van Politie in Nijmegen. Zelf heb ik nog wel eens, om de lieve vrede te bewaren en bij schoonmoeder een wit voetje te halen, de aardappelen mee gepit. Als je met de laatste bus uit Nijmegen kwam was het vaak zo dat er nog even een frikandel werd gegeten. Het waren hardwerkende mensen die Peulings.

De friet,van eigen geschilde aardappels onder in de kelder ,heerlijk 25 cent.

Zondagmiddag 1963 frietje met 35 cent en kroket 25 cent. En de friet werd van eigen geschilde aardappels beneden in de kelder geschild, O zo heerlijk.

@mevrouw Peulings: Wat ontzettend aardig dat u reageert! En wat een mooi verhaal. Het geeft deze foto zoveel meer achtergrond en inhoud.

Hartelijk dank daarvoor!

Mijn reactie is aan de late kant, toch wil ik nog reageren op de foto van een cafetaria in de "Arena". Mijn overleden man, Jan Peulings, geboren in Hotel-café-restaurant annex speeltuin "de Nachtegaal" in Velp (gemeente Grave) en ik openden deze cafetaria op 7 februari 1961 aan de Arnoud van Gelderweg 43 te Grave. Toen wij het pand kochten was het een woonhuis (de politiepost was hier gevestigd). Na de verbouwing ziet u op deze foto het resultaat. Mijn man had een passie voor ijsbereiding. Hij wilde het lekkerste ambachteljike ijsje in de regio maken en dat is hem aardig gelukt.
Voordat wij met de cafetaria begonnen hebben wij jarenlang ijs verkocht bij "de Nachtegaal" en in die tijd was een uitje naarde speeltuin en o.a. een ijsje eten een begrip in de wijde omgeving. Hij gaf zijn kennis graag door aan anderen en is ook verscheidene jaaren examinator geweest bij de praktijkexamens van de ijsbereiding. Ook toen wij met de cafetaria begonnen moesten alle producten zoveel mogelijk ambachtelijk bereid worden. Zelfs het schillen van de juiste frietaardappelen moest in eigen beheer blijven. In die tijd was het nog zo, dat niet ieder plaatsje zijn eigen cafetaria of eethuisje had. Vleen uit de omgeving van Grave wisten onze cafetaria te vinden voor een ijsje of en snack.
Toen het werk ons te zwaar werd, hebben wij de cafetaria verkocht en de nieuwe bewoners verbouwden het weer tot een woning. Mijn man is overleden in 1991 en zelf woon ik nog in een seniorenappartement in Grave. het was een leuke ervaring deze foto in de krant te zien.

@Evert: Ha, wat leuk te horen! Was het echt een plek voor de jeugd of kwam heel Grave er?

In de jaren 1952 tot 1963 verbleef ik op het blindeninstituut Sint Henricus. Toen Peulings werd geopend, ben ik daar na de wandeling heerlijke friet met pindasaus met een biertje gaan nuttigen.

Bedankt, Nathalie, voor je leuke reactie. Enne, even uit nieuwsgierigheid; was er enkel mayonaise of waren er ook al andere sausjes te krijgen ?

Een frietje kostte toen 25 cent. En de mayanaise 10 cent.

Tjee Nathalie, wat een toeval dat jij je (bijna) geboortehuis in de krant hebt gezien! Mooi om te lezen hoe alles zelf werd gemaakt, dat moet een enorm werk zijn geweest. Heb jij enig idee wat destijds een frietje kostte?

Wat leuk om deze foto in de krant te zien.
Toen deze foto gemaakt is was ik nog niet geboren. De foto is gemaakt kort nadat de zaak geopend is. Hoewel ik wel even goed moest kijken herkende ik de foto vrij snel.
Ik weet heel goed hoe deze zaak heette. Het was namelijk de cafetaria van mijn vader Jan Peulings. In 1967 ben ik er (bijna) geboren. Ik kwam alleen eerder als verwacht en mijn moeder moest naar het ziekenhuis waar ik geboren ben. Tot mijn 18 jaar heb ik hier gewoond. Ik heb er dus mijn hele jeugd gewoond met veel plezier. Op de begane grond was de cafetaria, in de kelder de keuken, op de 1e etage de woonkamer en de etage daarboven de slaapkamers. Het was hard werken voor mijn ouders, in de zomer waren ze 7 dagen per week open. Maar ze waren wel altijd thuis en tussendoor was er ook vaak tijd voor een spelletje. Mijn vader maakte bijna alles zelf, zoals de frites, nasiballen, gehaktballen e.d. en natuurlijk ook het ijs. Wij moesten als kinderen wel meehelpen. Soms hadden we daar geen zin in maar vaak was het ook heel gezellig, bijvoorbeeld met de carnaval. Ik heb er een fijne jeugd gehad. In november 1984 hebben mijn ouders de zaak gesloten. Daarna zijn we verhuisd en is dit pand weer een gewoon woonhuis geworden.

Beste Mevrouw/Mijnheer Ouwens,
bedankt voor uw reactie. Naam en locatie zijn nu bekend, maar mocht u nog verhalen kennen over deze ijssalon, dan heel graag!
Met vriendelijke groeten,

Dit peulings aan de arnold v gelderweg