Eigenaardige manier om zetpillen aan te brenen, tich?

Je moest ervoor altijd mooie, gladde, liefst ovaalvormige steentjes uitzoeken.
Ik weet niet wat hij er zich bij voorstelde, maar mijn broer associeerde zetpillen met een katapult.

En een bron van inkomsten of in ieder geval er toe bijdragend dat het het huishouden ten goede kwam. Bedankt voor je uitleg Ton, dat geeft een goede inkijk in het na-oorlogse alledaagse leven.

Voor de duidelijkheid. Van de munitie werd verzameld de staafjes buskruit uit kogels en de zakken buskruit, die gebruikt werden door de kanonnen. Dat laatste werd ook gebruikt om 's morgens makkelijk de kachel aan te maken (met een staafje). Veel mensen hadden een voorraadje waar de kinderen niet mochten aankomen. Het duurde alles bij elkaar ook niet erg lang, voordat al die achtergelaten spullen van hogerhand opgeruimd werden. Tot die tijd kon je dus van alles vinden. Tot op de dag van vandaag wordt er hier en daar nog wel eens wat ontdekt zoals je weet.
Er gebeurden natuurlijk ook nogal wat ongelukken door dat spul. Hier in de buurt was een opslag van Franse munitie, door de Duitsers hiernaar toe gesleept en achtergelaten in
het veld. Je kon er zo naar toe lopen. De mensen in de buurt maakten de houten kisten met de geweerkogels leeg en namen de kisten mee naar huis. Ik heb er hier nog eentje staan. Je kon de
kogels dan oprapen. Ze werden opengemaakt, leeggeschud en verkocht tegen messingprijs.
Eigentijds vermaak!

Nou, inderdaad interessant. Het schieten met achtergelaten munitie is natuurlijk in de ogen van een kind heel gewoon en ongevaarlijk. Wat goed dat er daar ook op gelet werd (naast het niet mee mogen nemen naar school van de katapult :) ).

Mariët. Ze was eerder boos dan teleurgesteld. De ruit was de enige schade, zover ik weet. Ik heb nog aangeboden om de ruit te betalen, maar dat vonden ze niet nodig. Nog altijd een heel goede verstandhouding met de buren. In mijn jeugd hoorde zo'n ding bij de standaarduitrusting van grotere kinderen. Niemand lette daar op. Het was een stuk speelgoed, evenals de proppenschieter en de zelfgemaakte pijl en boog. Je moest het evenwel niet mee naar school nemen. Toen ook al niet. Er werd wel op toegezien, na de oorlog, dat je niet met achterlaten, niet opgeruimde munitie speelde (tevergeefs meestal). De plaat met gevaarlijke munitie hing achter in het klaslokaal. Heel interessant. Andere tijden!

Wat een grappig verhaal, maar wat zal de teleurstelling bij je dochter groot geweest zijn dat haar waardering voor deze katapult op school niet gedeeld werd. En was de ruit van de buren de enige schade? Want het kan dus hard aankomen begrijp ik.

Ik heb er ooit een gemaakt voor mijn dochter. Die was zo enthousiast, dat ze hem meenam naar school. Tot haar teleurstelling werd dat niet in dank afgenomen. Maar thuis ging het prima, evenals de pijl en boog. Maar een ruit van de buren moest er aan geloven. (Vuurwapens waren bij ons verboden, evenals vuurwerk.)

Helaas! Die kopen gewoon zo'n ding op internet. Wij leerden ons behelpen met wat we hdden en dat was tegelijkertijd heel veel en heel weinig.

Maar deze bijdrage reken ik dan weer wel tot de categorie succesverhalen, Cor. Heb je je kleinkinderen al geleerd hoe je een goede katapult maakt (zonder zijruiten van Kevers te raken? :)