@w van strijp
Is Uw vader P. van Strijp geb. 26-06-1941?

Ah oké, gelukkig maar. Dan is dat bij deze opgelost. Voor de duidelijkheid voeg ik dat linkje hier toe:
https://www.bhic.nl/onderzoeken/forum/alexander-gerardus-cornelissen

Bedankt voor je berichtje, Norah!

Dank je wel voor je respons, Marilou!
Maar ik heb het teruggevonden, het stond op 14/11 j.l. ca. 15.00 u. , onder het hoofd
-Alexander Gerardus Cornelissen-. Dit is dan dubbel door Sandra gevraagd, maar dat kan gebeuren.
Later had ik al zo'n idee dat dit jongetje onder Huize Assisië viel.
Groetjes.

Hoi Elmy en Norah, bedankt dat jullie Sandra van tips en/of informatie hebben voorzien.

En Norah, wat enorm vervelend als je bericht hier dan niet verschijnt. Ik heb net even achter de schermen gekeken maar het is niet terug te vinden (sorry daarvoor!) Ik weet dat deze melding vaker bij ons binnenkomt en ook dat er naarstig wordt gezocht naar een oplossing. Hopelijk wordt die ook snel gevonden want het is buitengewoon vervelend (en frustrerend lijkt me) als je hulp niet wordt getoond.

Op 14 nov. j.l. heb ik hier ook op geantwoord, is dit soms tweemaal gevraagd, of weggehaald?Vreemd.

Ik heb contact gehad met Sandra Lensen.

Het blijft een heel moeilijke zoektocht, Sandra. Hopelijk kan iemand je hier verder op het spoor zetten want ik kan me voorstellen hoe belangrijk dit voor je is.

Het broertje van mijn moeder is in 1938 daar ook geplaatst. Tot veel verdriet van mijn moeder. Hij was nog zo klein en werd daar als " idioot " gezien. In 1939 is hij gestorven. Hij was 4 jaar oud. Er zijn geen gegevens van zijn graf. Ik ben daar naar op zoek. Zijn naam was Alexander( Alex) Gerardus Cornelissen. Geboren 26 april 1935. Gestorven 3 juni 1939. Mocht er iemand iets weten, hoor ik het graag. Ik heb al contact gehad met BHIC. Tot op heden nog niks

Toon van Hemen
Ja wat ik hier boven lees heb ik ook allemaal mee gemaakt. En ik weet zeker nog veel meer kinderen die in dit tehuis verbleven. Maar iedereen die dit hebben meegemaakt kunnen hier erkenning voor krijgen via het schadefonds geweld misdrijven. Kijk maar op de website van het schadefonds. Ik zelf heb ook een aanvraag gedaan en toegewezen. Voor die erkenning heeft het kabinet € 5000 per aanvraag gedaan. Dus via het schadefonds aanvragen. Ik vraag me af of er foto's zijn van mijn ?. Ik ben nu 65 en dat is dan in 1960 / 70 geweest. Ook heb ik in de Talmastraat in Waalwijk gewoond. Is er iemand die daar ook woonden?. Ik hoor het graag. Mijn naam was toen Toon Dogge. Ik heb mijn naam gewijzigd al heel lang geleden.

W van Strijp.
Dit wat jij hier nu schrijft. Kan ik ondersteunen.
Zelf ook slachtoffer geworden. Van sexueel misbruik. Macht. En psychische onderdrukking. Nu ik dit zo toe geef. Wordt ik zo boos.
Ik die 8 jaar was ben gebruikt. Misbruikt. Mishandeld. O wat ben ik boos.

Beste Ron Rutten
We hebben bij het historisch archief veel beeldmateriaal liggen. Zowel foto's als filmmateriaal. Mogelijk zit daar ook de band Connection bij. U kunt altijd een afspraak maken om te komen kijken. Mail naar historischarchieflandpark@prismanet.nl

@Elmy Weijtmans

Begin jaren tachtig hebben wij met onze band Connection een aantal keer gespeeld in Huize Assisie. Daar waren dan onder andere leden van de drumband De Postiljons bij aanwezig. Deze drumband kwamen we ook tegen toen we een paar keer hebben opgetreden voor Aktie Zorgenkind in de Brabanthallen in Den Bosch.

Ik ben bezig met een fotoboek over de band Connection en ben op zoek naar fotomateriaal. Ik heb een foto die is gemaakt door Peter van Raamsdonk uit Wateringen. Peter is helaas overleden. Weet u wellicht of er in het archief van Huize Assisie nog foto's aanwezig zijn van onze optredens?

Heel attent dat u reageert, Elmy Weijtmans. Ik heb achter de schermen Doreen van Erdelen uw e-mailadres doorgegeven.

Ik werk bij Stichting Prisma, voorheen Huize Assisië, bij het archief. Mogelijk kan ik meer informatie geven aan mevr. van Erdelen. Zou U contact met haar willen/kunnen opnemen en haar met mij in contact willen brengen.
Alvast hartelijk dank.

Mijn vader voelde er na 12 jaar op Assisië gewoond te hebben ook niet veel voor om nog te verhuizen> Hij wers als 4 jarig kind daar geplaatst omdat hij zich vreemd gedroeg nadat hij uit huis gehaald was door de kinder bescherming (net na de oorlog). Niet zo raar dat hij zich vreemd gedroeg voor een 4 jarige die meer op bed vast gebonden had gezeten als wat anders... Na 1 jaar zou men zijn situatie herzien en bekijken of hij werkelijk in het gesticht thuis hoorde of dat hij naar een kinder tehuis zou horen te gaan. Dit is echter nooit gebeurt. En na de 12 jaar heeft de leiding mijn vader bij zich geroepen. Hem verteld dat hij vast zelf ook wel door had dat hij hier niet hoorde. Hem is een koffer met zomerkleding (in de winter!) mee gegeven en een briefje met adres waar hij logée en werk kon vinden. En toen werd hij "buiten gezet"
14 jaar van nauwelijks scholing of geestelijke verzorging...en toen werd hij los gelaten in de samenleving.. Geen nazorg, niets.
En daar pluk ik als dochter heden ten dagen nog de vruchten van... Want na zo een tijd in zo een gesticht word je er niet normaler op zullen we maar zeggen. Dus mijn jeugd is ook op zijn zachts gezegd niet prettig geweest.
De verhalen die ik gehoord heb van hoe het er aan toe ging tijdens zijn verblijf en wat hij mee gekregen heeft aan misstanden zijn van dusdanige aard dat ik deze hier niet neer zal schrijven. Simpelweg om degene die hier ook aan bloodgesteld zijn niet te pijnigen mochten zij dit lezen. Maar het gaat oa over paters die midden in de nacht jongetjes van de slaapzaal kwamen halen...
Mijn vader is nu 72. Heeft een lang en moeilijk leven gehad en altijd geroepen...ik hoef geen 65 te worden... Dat op zich is al niet voor niets.
Contact met zijn familie (op zijn moeder na...die meer een plek verdiende in een gesticht gezien haar waanbeelden en het horen van stemmen ) heeft hij pas gekregen toen een oom van hem dood ging en er een kleine erfenis te verdelen viel. Dankzij zijn oudste broer die 7 jaar scheelde heeft hij pas gehoord WAAROM hij uberhaupt daar terecht is gekomen.

hallo mijn oom verbleef ook in huize assisie frans van erdelen ben er vroeger vaak met mijn moeder geweest.zijn er misschien oude foto s heb er geen.verder familie heeft ook geen foto s.leuk even wat te lezen weet nog wel dat mijn oom later ook uitjes had naar arnhem en erg goed verzorgt werd zou mooi zijn als zich iemand hem herinerd en er misschien foto s zijn

Beste N. van Esch, als ervaringsdeskundige geeft u de lezer op ontroerende wijze inzicht in het veranderende regime in Huize Assisië in de loop der tijd. Heel hartelijk dank daarvoor.

Graag wil ik ook andere betrokkenen uitnodigen hun verhaal te vertellen.

Een klein typefoutje. Wordt hersteld!

Ls.,
".... We handen een eigen ....". Wat wordt hiermede bedoeld?
Mvg

Een hele KLEINE greep uit mijn herinneringen aan Huize Assisië.We hebben als gezin in ruim 50 jaar daar ook veel meegemaakt.MOOIE maar ook zeker MINDER mooie herinneringen.En ook veel veranderingen
Mijn oudste broer was verstandelijk gehandicapt.Toen hij acht jaar oud was is hij opgenomen in Huize Assisië op 20-5-1947.De eerste zes weken mochten mijn ouders inderdaad niet op bezoek komen,maar dat heeft hen veel verdriet gedaan.Na het overlijden van mijn ouders ben ik in het bezit gekomen van brieven die mijn moeder,toen in die tijd geschreven had,om te vragen hoe het met mijn broer was.Ze kreeg telkens hetzelfde korte antwoord terug van de geneesheer-directeur,het gaat goed met Jantje.Toen ze de eerste keer op bezoek kwamen herkende mijn broer mijn ouders niet meer.

Onze uitstapjes met het gezin waren ook bijna altijd naar Udenhout.
De eerst jaren waren er alleen broeders en verplegers en grote slaapzalen.
De hoofingang was toen nog langs de weg Den Bosch-Tilburg via die mooie lange laan en als we dan op bezoek gingen moest je je eerst melden via de achter ingang van het hoofgebouw,later in de kantine en dan wachten(soms lang)tot je een seintje kreeg dat je je broer kon gaan bezoeken.Hij werd dan intussen in een apart kamertje gelegd,speciaal voor bezoek.
In het stukje van de Hr.v.Doveren schrijft hij dat er na opname nauwelijks contact was tussen ouder en kind.Wij zijn mijn broer tot zijn dood regelmatig blijven bezoeken.
Vroeger was het moeilijker,moesten we op de fiets of met de bus.De bushalte was langs de weg Den Bosch-Tilburg,wel niet zo ver van de laan naar Huize Assisië af,maar toch een heel eind lopen.
Toen de auto's kwamen werd het wel een stuk makkelijker.

Maar de tijden veranderen,ook binnen Huize Asisië.
Er kwamen mooie wooneenheden met een huiskamer,mijn broer kreeg een eigen slaapkamer,meer personeel,de jongens werden iedere dag netjes gekleed,er werd met ze gewandeld,ze gingen op vakantie.Er kwamen familiedagen enz.
De sociale voorzieningen werden beter.
Als familie werd je overal meer bij betrokken.

Op 16 mei 1987 hebben we met onze familie gevierd dat mijn broer 40 jaar op Huize Assisië woonde.

Helaas op 22-4-1998 moest moest hij verhuizen naar Geertruidenberg.
Vanwege de slechte staat van de woonvoorziening op Assisië.

Mijn broer is op 14 februari 2007 op 68 jarige leeftijd te Geertruidenberg overleden.