Antoon Damen was een neef van mijn moeder. Ik bewaar goede herinneringen aan zijn gezin, misschien ook al omdat wij thuis maar met twee kinderen waren en ze er bij Damen dertien hadden. Het was daar gewoon heel gezellig.
Ik herinner me ook het kruidenierswinkeltje dat zij erbij hadden. Dergelijke winkeltjes waren er meer in de gehuchtjes rondom Zeeland. Antoons broer Grad dreef er eentje waar nu de Middenpeelweg is, tussen Zeeland en Langenboom. Als gevolg van de aanleg van die weg verhuisde hij naar het dorp Zeeland, waar hij opnieuw een winkel had.
Het maakte het op mij ook grote indruk, toen het gezin Damen in 1947 emigreerde naar Canada. Als 6-jarige (ik ben van 1941) ben ik er geweest om afscheid te nemen. Ik herinner me dat het huis leeg was en alwat er aan bezittingen was (het was niet veel, vooral kleren, denk ik), ingepakt stond. Ik heb begrepen dat de oudste meisjes toen al verkering hadden met jongens uit de regio. Die zijn later ook naar Canada vertrokken.
Het begin ginds is moeilijk geweest. Later vertelde Drieka, de vrouw van Antoon toen zij op bezoek was in Nederland, dat de problemen werden verergerd, doordat zij geen Engels kenden. En tot overmaat van ramp moest één van de kinderen toen naar het ziekenhuis. Drieka gaf ook toe, dat zij in die jaren desnoods op haar knieën zou zijn teruggekropen naar Nederland, indien dat mogelijk was geweest. Maar het gezin hield vol en redde het. De kinderen zijn allemaal ginds gebleven.